Massive Attack - Wat denk jij?
Ancienne Belgique, Brussel, 10 september 2014
Het moet geleden zijn van toen Massive Attack furore maakte met 'Mezzanine' dat wij hen nog aan het werk gezien hadden. Toen in Vorst Nationaal en dat loonde de moeite. Ook nu leken de voortekens gunstig te zijn. Tenminste, dat deed onze verslaggever van het Cactusfestival toch uitschijnen. Bleef de vraag of het een aaneenschakeling van hitjes zou worden of dat ze echt de avontuurlijke toer op zouden gaan.
Het werd eerder het tweede. Niet dat de hits helemaal achterwege bleven, maar het was vooral het andere werk dat in de kijker mocht staan. Daarvoor hadden 3D en Daddy G twee drummers bij zich, naast een gitarist, een bassist en de onvermijdelijke zangers en zangeressen, met name Martina Topley-Bird, Deborah MIller en uiteraard Horace Andy. En verder was het vooral de indrukwekkende lichtshow die de aandacht trok. In die mate zelfs dat je er soms de muziek bij vergat omdat je druk bezig was met lezen en/of volgen wat er op de roterende schermen gebeurde.
Nu kunnen wij, en met ons de rest van de wereld, best een geweten gebruiken, maar of het dan aan Massive Attack is om ons dat te schoppen lijkt eerder twijfelachtig. En al zeker als je er datgene waar het om draait - de muziek dus, dat moge duidelijk zijn - bij vergeet. Je kan dan al eens aan het denken worden gezet (over alomtegenwoordige medicijnen of de macht van de merken bijvoorbeeld), maar dat werkt eerder afstompend of zelfs storend als je er zo door overweldigd wordt.
Verder was het eerder zoeken naar - excusez le mot - lichtpuntjes in een eerder vlakke show. De bassen overdonderden de hele set en verdoezelden zelfs bijna dat een blijkbaar door het vele touren getekende Topley-Bird op een bepaald moment in een hoestbui uitbarstte.
Het is eerder moeilijk om een hoogtepunt te kiezen uit een show, die zowat de hele zaal behoorlijk apathis leek te laten tot Horace Andy zijn Angel aanriep. Pas dan leek er enige deining in de passieve massa te komen. Daarvoor moest eerder nog wel door een ronduit saai Teardrop gebaggerd worden. Maar ook de engel kon uiteindelijk de show niet van de Apocalyps redden. Want daarna herviel de band gewoon in het oude euvel. Ook de Nederlands- en Franstalige (en bijzonder actuele) krantenkoppen konden daaraan niks veranderen. Gelukkig was er nog een korte heropleving met afsluiter Safe From Harm.
Het zal u vast niet verbazen dat het er in de bisnummers ook niet meer van kwam. Jawel, Unfinished Sympathy was nog een laatste opflakkering voor het vuur finaal doofde. Maar eigenlijk had het niet eens echt gebrand. Even gesmeuld misschien. Verder was het veel geblaat en weinig wol.
"Wat denk jij?" werd er ergens geblokletterd op de schermen. Niet zo zeker of ze dat wel echt willen weten, maar het staat u uiteraard vrij om, zoals door Massive Attack ergens werd aangemoedigd (in welk nummer was dat alweer?), daarover een andere mening te hebben.