Mary's Little Lamb - Iets te weinig ram

Stadsschouwburg, Mechelen, 18 december 2014

Een cd-release heeft altijd een bijklankje. Het is een beetje een vooraf gewonnen match. Je kan er namelijk prat op gaan dat de zaal vol zit met vrienden, kennissen en andere welgezinden. Dat was ook zo bij Mary’s Little Lamb. Of dat terecht was?

Men zou meer concerten moeten organiseren in de Mechelse Stadsschouwburg. De akoestiek is er namelijk uitstekend en de zaal is van een formaat, dat zeker de moeite loont. Dat had Mary’s Little Lamb dus goed gekozen. Enige nadeel – voor zover dat al een nadeel is – is dat je je moet neervleien in zetels, hetgeen de bewegingsvrijheid toch belemmert en de kans op wegdromen vergroot.

Ze hebben dus hun debuut klaar, Mary’s Little Lamb, en het heet 'Fortune & Chance'. Vanuit thuisbasis Keerbergen was Mechelen voor zanger-gitarist Bart Hendrickx bijna een logische keuze om die plaat in de verf te zetten. En de zaal zat dan ook zo goed als vol.

Altcountry met een koperkleurtje. Dat is waar Mary’s Little Lamb voor staat. Want naast gitaar, bas en drums zijn ook de blazers van levensbelang voor het geluid van deze band. Het geeft de (vaak, maar niet alleen) westerngetinte songs een extra dimensie, die wij zeker wisten te smaken.

Als referentie kom je bij zo’n band dan algauw uit bij Calexico. Maar het daarbij houden zou te eenvoudig zijn. Soms leek er een duidelijke Pogues-ondertoon in de nummers te schuilen en even vaak dachten wij aan de muzikale stoten, die Cake uit zijn mouwen schudt. Dat de toeteraars voor deze drie bands essentieel zijn zal niet verbazen. Ook bij Mary’s Little Lamb zijn zij een basisingrediënt, die de muziek zijn kleurrijke smaak geven.

Soms neigden die blazers naar mariachi, zoals in de Intro tot de show, waarin Hendrickx ook meteen zijn gitaar liet grommen. Maar even vaak deed het geheel feestelijk aan. Zoals in de schitterende Orange Blossom Special, die als laatste bis aan de kudde werd toegevoegd.

De groep schrok er niet voor terug om instrumentals in de set te smokkelen en dat draaide ook altijd goed uit zoals bleek in Mirage. Maar het was toch de goudbruine stem van Bart Hendrickx, die altijd doorslaggevend was. Niet dat het allemaal perfect was (dat hoefde ook niet), het was gewoon doorleefd en leuk om volgen.

Dat dit lammetje voor covers van Hank Williams (Lost Highway en Alone & Forsaken) en Lee Hazlewood en Nancy Sinatra (Sand met Caroline Ceulemans in de rol van Sinatra) koos, verbaasde wellicht niemand. En de blazers maakten dat allemaal nog mooier.

Zeggen dat we overweldigd waren zou wellicht overdreven zijn, maar het was desalniettemin een aangename avond vol gepassioneerde muziek. Mits wat goed gekozen gidswerk hier en daar lijkt dit beestje best uit te kunnen groeien tot een stevige ram. Voorlopig is het misschien nog iets te veel lam