Martha Wainwright - Breekbare nimf imponeert mateloos
Het Depot, Leuven, 8 november 2008
Je moet het maar doen. Als jongste appeltje van de rijke Wainwright-boom eist naast Rufus nu ook Martha Wainwright haar plekje op de podia op. Met een hese hoge stem, blonde lokken en een op folk- en countrymuziek gestoelde nieuwe cd kwam Martha ons kippenvel bezorgen in het Depot.
De oude bisoscoopzaal waar Martha optrad was goed gevuld. Gekleed in een strak zwart jurkje en gewapend met een akoestische gitaar nam ze plaats achter de micro. Het valt meteen op dat ze geenszins de frêle meid is die de hoesfoto van haar laatste cd doet uitschijnen, maar eerder een flink uit de kluiten gewassen country and western-griet die van aanpakken weet.
Was haar begeleidingsband maar even kordaat geweest, maar die probeerde zich eerder achter drums, bas en elektrische gitaar te verstoppen. De gitarist had een gigantisch keyboard tussen hem en het publiek in staan, en twijfelde net zoals de bassist welk instrument hij nu zou moeten bespelen. Kan er iemand de tourmanager van Martha eens uitleggen hoe je een podium ordelijk opstelt? Het leek wel of er een bom in een muziekwinkel was ontploft. Ook de geluidsman moest nog wat roderen, die had enkele nummers nodig om de klank aanvaardbaar te krijgen.
De setlist was vooral opgebouwd rond haar laatste cd 'I know you're married (but I got feelings too)'. Op die cd hoorde je al dat Martha meer haar weg gevonden heeft, en live kwam dat goed uit de verf. Ondanks de niet echt geniale band stond Martha erg zelfverzekerd op het podium.
The George Song is op plaat een duet met Rufus maar Martha bracht het live solo zonder enig schroom en zonder verpinken erg goed van af, net zoals in het prachtige Jesus en Mary. Ze hing een telecaster om voor
You Cheated Me en dat gaf net dat beetje extra energie die de song live nodig heeft. Voor de bisnummers had Martha enkele pareltjes opgespaard. Bloody Motherfucking Asshole (ode aan papa!) brulden we van voor naar achter mee. Weer volledig solo bewees Martha dat ze haar rommelende band niet echt nodig had.
Dis, Quand Reviendras-Tu? was als cover prachtig gekozen en leende zich perfect tot Martha's hese stem. Helaas was haar bassist/pianist van mening dat je een ballad aan een razend tempo moet aframmelen en afsluiten door keihard op de piano te rammen. Hierdoor ging de spanning volledig uit het nummer, en merkte je stilaan de vermoeidheid op het podium. Afsluiter See Emily play werd ook kort en rommelig gebracht. Geen wonder als je weet dat de hele band stoeltjesdans had gehouden, met de bassist op drums, de drummer op gitaar, etcetera.
Martha heeft, net als de rest van de familie, geen enkele echte wereldhit op haar actief staan. Toch brengt ze zo'n hoogstaande, pure kwaliteit, dat we volgende keer gewoon terug gaan kijken. Heather Nova is misschien een professionelere tante, maar van Martha geloven we nog elk woord dat ze zegt.