Marnie Stern - De verkeerde vrouw op de verkeerde plaats

DOKkantine, Gent, 8 juni 2013

Het zal wel niet aan de overweldigende opkomst gelegen hebben, dat het concert van Marnie Stern uiteindelijk niet doorging in de Charlatan maar in de DOKkantine. En dat had zo zijn muzikale gevolgen.

Als op de iPod de gekste combinaties mogen staan, waarom dan niet in een concertzaal, moet Marnie Stern gedacht hebben, toen ze besloot Javelin mee te nemen op tournee. De suikerzoete eightiespop van dit duo, op smaak gebracht met allerlei vreemde geluiden uit drummachine, bas en zelfs kazoo, was bijzonder dansbaar en hip en leek een beetje vreemd in het voorprogramma van een band die toch volledig rond de gitaar draait. Wij kregen flashbacks naar bands als Blancmange, maar dan net iets gekker. De drums klonken bij momenten als een marimba en de bassist gooide er al eens reggaeriddim tussen. Gezellig, maar ook snel vervelend.

De kantine was niet eens half vol, wat maar weer bevestigt wat wij al lang wisten: Marnie Stern is te moeilijk voor het hedendaagse publiek dat zich wel met duizenden staat te vergapen aan een kruiskrabbende Rihanna. Dat heeft dan te maken met het feit dat niks bij Marnie Stern glad is. In haar songs zitten zo veel verschillende, haaks op elkaar staande stukjes, dat je enkel kan volgen als je dat alles gewoon over je heen laat spoelen.

En net dat was aanvankelijk een beetje moeilijk. De gitaar zat nogal verstopt in de mix, die overheerst werd door de drums - bijzonder in your face op dat minuscule podium. Aan dat euvel werd pas naar het einde toe echt verholpen, waardoor een verlengd, schijnbaar oneindig Transparency Is The New Mystery het absolute hoogtepunt en meteen ook de afsluiter werd van een kort concert.

Te kort en te mak, maar wel voldoende om ons nogmaals te tonen dat Marnie Stern een uniek gitariste is, die de gekste akkoorden aan elkaar weet te breien en daartussen nog even wat flageolet (toegegeven, dat hebben we opgezocht). Voor extra opsmuk zorgden de zenuwachtige drums van Joe Wong (en niet van meesterdrummer Zach Hill dit keer) en het iets meer ingetogen basspel van Nithin Kalvakota.

Ondanks de zweem van opwinding die we voelden bijTransformer, dat met zijn rare ritmes, tempowijzigingen en het bijhorende bekkentrekken van Stern nog enigszins wist te bekoren, was het duidelijk dat deze frontvrouw niet echt fris zat. Bij haar vorige Belgische optreden was ze amper in te tomen, terwijl ze nu eerder mak achter de microfoon stond. Jammer.

De afsluiter maakte uiteindelijk nog veel goed, maar een hoogvlieger kon dit optreden moeilijk genoemd worden. Volgende keer dan toch maar tijdens de koudere maanden en gezellig in de Charlatan?