Marlon Williams - Onverstoorbare magie

Ancienne Belgique, Brussel, 17 april 2016

Na eerdere passages in het Trefpunt in Gent en in Huis 23 van de AB en zijn ondertussen ook hier verschenen debuutalbum liep het in de AB Club storm voor Marlon Williams, maar ook het voorprogramma overtuigde.

Dat voorprogramma werd verzorgd door onze vi.be van januari dit jaar: Harĕhaas. We waren dan ook graag goed op tijd in de AB om nog eens te genieten van dit authentieke talent.

Op het podium had Petrovitsj Mys zijn persoonlijke bubbel afgebakend met een grote tak waaraan de lamp bengelde waaronder hij thuis zijn nummers schreef. Dat was nodig, want Mys was bloednerveus voor zijn eerste solo-optreden in zaal en hij had bovendien naar eigen zeggen al tweeëndertig uur niet geslapen, gesandwicht als hij zat tussen deze show en zijn nachtjob bij de bakker.

Van al die zenuwen en dat slaaptekort merkten de toeschouwers echter niets. Mys mocht dan wel zweven tussen twee werelden, wij zagen en hoorden enkel een jongeman die volledig opging in de wondermooie, breekbare liedjes van zijn debuut-ep. En zelfs wie later binnenkwam, merkte meteen dat hij binnenstapte in een ander universum en deed er meteen het zwijgen toe om de betovering niet te doorbreken.

Wij zien Harĕhaas graag nog eens terug. In de kerk van Dranouter bijvoorbeeld, dat zou een plek zijn waar hij helemaal tot zijn recht zou komen.

Terwijl Harĕhaas het helemaal in zijn eentje deed, had Marlon Williams dit keer zijn Yarra Benders meegebracht, zijn vaste begeleidingsband bestaande uit violist/ gitarist Dave Kahn, drummer Gus Agars en bassist Ben Woolley. Vriending Aldous Harding die hem soms vocaal bijstaat, was er (helaas) niet bij, maar dat was bijna het enige jammere aan deze set die startte met Silent Passage, maar die alles behalve een onopgemerkte passage zou blijken.

Strange Things bleef dicht bij de plaatopname met de viool van Kahn in een spookachtige hoofdrol en het walsje Heaven For You en The Ballad Of Minnie Dean uit zijn tijd met Delaney Davidson klonken nog ingetogen, maar daarna werden de elektrische gitaren omgegord en werden we omvergeblazen door zijn cover van I’m Lost Without You van Billy Fury.

De country-noir song Dark Child klonk in zijn rockversie helaas een tikkeltje minder onheilspellend en ook oudje Bloodletter laat Williams’ ongelooflijke stem beter tot zijn recht komen met akoestische instrumenten. Dat werd gecompenseerd door het grappige moment waarop Williams zijn gitaar moest stemmen en zijn Yarra Benders een streepje The Girl From Ipanema inzetten omdat het allemaal wat lang duurde.

Alsof Williams ons hoorde denken, stuurde hij zijn Yarra Benders de coulissen in om twee songs solo te spelen. Nu pas hoorde je de kracht van zijn crooner die twijfelt tussen Elvis, Roy Orbison en Chris Isaak echt goed.

Een volgende hoogtepunt waren de twee bluegrass songs (If That’s The Way You Feel en Nobody’s Love Is Like You van The Stanley Brothers) die hij met zijn band bracht. Daarvoor wisselde Agars zijn drum in voor de mandoline en schaarden de andere drie zich rond één microfoon. De aanwezigen lustten hier duidelijk pap van, maar we waren al aan het einde van de show gekomen (al liet Williams, schalms lachend merken dat hij niet weg zou komen zonder bissen). Hij hitste de aanwezigen nog wat meer op met een stomend Hello Miss Lonesome en had daardoor in de bisronde geen keuze dan een totaal andere kaart te trekken: die van de ontroering.

Daarvoor zorgde een bloedstollende versie van When I Was A Young Girl waarin hij vocaal zo sterk uithaalde dat ieders mond openviel en helaas, op een sacraal stiltemoment, ook iemands plastic beker. Het kon de magie echter niet deren en toen de Yarra Benders nog eens terugkwamen voor een hartverscheurende cover van Portrait Of A Man van Screamin’ Jay Hawkins was de zege helemaal binnen.