Marktrock - Vip vip hoera!
Marktrock, Leuven, 8 november 2008
Marktrock anno 2008 is “back on track” met de vertrouwde formule van betalende optredens op de Oude Markt en gratis livemuziek op de Vismarkt. Nieuw in dit plaatje is het feit dat het publiek vanaf dit jaar vrij de Oude Markt kon betreden en verlaten, hetgeen muzikale ontdekkingstochten stimuleerde. Het was bovendien vooral veel comfortabeler dan een hele dag omringd te zijn door historische gevels, al zijn die nog zo mooi. Met een affiche waarin de gratis optredens wedijverden met de betalende, waren we vanzelfsprekend opgezet dus trokken we goedgemutst naar Vlaanderens leukste studentenstad. Sorry Gent!
Izegems sympathiekste inwoner Flip Kowlier speelde onder een zonnetje dat eerder in de lente dan in de zomer thuis hoorde. De West-Vlaming amuseerde zich duidelijk kostelijk op het podium en probeerde zijn enthousiasme in termen van de Olympische Spelen door te geven aan het publiek: “FC Marktrock ‘et 'n goalle gemakt, euj!”. Dat sappige taaltje geeft al lang geen problemen meer en dus was het goed vertoeven in Vlaams-Brabant met onder meer zijn meest recente single El Mundo Kapotio, Bjistje in min uoft, In De Fik en Smetvrjis op de setlist. Afsluiten deed hij met Welgemeende en als uitsmijter - ook qua muziekstijl - het aan Queens Of The Stone Age refererende De Grotste Lul Van’t Stad uit de soundtrack van de omstreden Brusselmans verfilming Ex-Drummer.
Vervolgens was Kane aan de beurt als enige buitenlandse artiest op de Oude Markt. Hun meest bekende nummer is nog steeds Rain Down On Me, dat het publiek enthousiast meeklapte. Hun overige songs vissen in dezelfde pop-rockvijver en wisten niet echt te beklijven. Handen af trouwens van de Kinks-klassieker All Day And All Of The Night als je hiervan geen deftige versie kan brengen. U heeft het vast al begrepen: na hun passage in Leuven zijn we nog steeds geen fans van zanger Dinand Woesthoffs bandje .
Dan was het tijd voor volbloed Leuvenaar Jonathan Vandenbroek, beter bekend onder zijn artiestennaam Milow. Deze jonge singer-songwriter brak definitief door met het intussen door iedereen (tot vervelens toe) gehoorde You Don’t Know, dat vanavond natuurlijk niet op het appel ontbrak. Zelfs Leuvens boegbeeld Louis Tobback in hoogsteigen persoon - en dit naar eigen zeggen voor het eerst in vijfentwintig jaar - gaf hiervoor een kortstondig acte de présence. Een andere opgemerkte gast bij Milow was Sarah Bettens, die de backing vocals bij eerder genoemd nummer verzorgde. Het naar Eagles verwijzende Dreamers & Renegades stond eveneens op de setlist. Afgesloten werd er met One Of It met een hoop meisjes van de Marktrockcrew op het podium. Van toegevoegde waarde gesproken.
De eerste die zowaar keet schopte op het podium en daarbij ook nog het publiek vermaakte, was Raymond van het Groenewoud, hierbij geassisteerd door De Straffe Mannen. Zijne Onderkaak bracht zonder gêne zijn grootste successen, te weten Maria, Maria, Ik Hou Van Jou, Warme Dagen, Twee Meisjes en Je Veux De l’Amour. En passant bracht hij hierbij een cover van The Velvet Underground, een rake sneer naar de VIP aanwezigen (“Wat is het verschil tussen het publiek en het VIP publiek? Het publiek loopt niet weg na drie druppels regen.”) en fulmineerde hij tegen de strenge controle op rockfestivals (“Ik ben het paramilitair element in de rock-‘n-roll.”) Raymond was immers opgehouden door de security omdat hij geen “polskettinkje” droeg. Als afsluiter een stukje Vlaams erfgoed en “een terechte ode aan het vrouwelijk geslacht”: Meisjes kreeg alle handjes op elkaar.
Het duo Polle Pap en Jan Leyers, samen Soulsister, stond als volgende act geprogrammeerd op de Oude Markt. De vijfde keer op dit podium gaf de heren een gevoel van thuis te komen. The Way To Your Heart droegen ze dan ook op aan het publiek. Soulsister bleek nog steeds een solide en performante hitmachine te zijn: Like A Mountain, Tell Me What It Takes en eerste bis Changes gingen er als zoete koek in bij het publiek. Ook recente nummers zoals Back In A Minute en het gloednieuwe, live voor het eerst gebrachte Dance For Me bleken catchy nummers met potentieel.
Hooverphonic had er ook zin in. Geike Arnaert stond zwoel en Alex Callier cool te wezen. Zwaar in overdrive ging deze band natuurlijk nooit, maar na Jackie Cane was The World Is Mine natuurlijk wel sneller en luider, net zoals Callier aankondigde. Voorts kregen we nog Eden, Mad About You en Sometimes voorgeschoteld, dit laatste opgedragen aan Tobback in zijn jonge jaren. Ze openden hun slotnummer immers met de bekende intro van John Lennons Imagine.
Zo gek als een achterdeur, mocht Peter Van de Veire samen met dj Gerrit Kerremans de dag afsluiten: hun love show verenigt de beste dansmuziek en de meest foute pakjes, waaronder zwart latex en Mega Mindyoutfit. Tot aan de avondklok van één uur, hitste Van de Veire het publiek op om samen een dansende massa te vormen, een opdracht waarin hij met brio slaagde.
8 november 2008