Mark Lanegan - Om stil van te worden
Flagey, Brussel, 31 oktober 2013
Wij bekennen, het was onze eerste keer Flagey. Het gebouw staat dan ook niet meteen bekend als hippe rocktempel, maar Mark Lanegan met strijkers die er zijn nieuwe album ‘Imitations’ kwam voorstellen paste er perfect. Wat een prachtige zaal overigens.
Twee voorprogramma’s gingen Mark Lanegan vooraf, teveel van het goeie. Een eerste groep toeschouwers ziet het als een goede reden om later te komen. Een tweede groep mensen vindt de apps op hun iPhone tegen de start van het tweede programma interessanter dan wat er op het podium aan het gebeuren is. In ieder geval: de Brusselaar Lyenn kwam als eerste aan de beurt. Hem hebben we vooral leren kennen door Dans Dans maar hier deed hij het op zijn eentje. En ook Duke Garwood met wie Lanegan dit jaar nog een plaat maakte (‘Black Pudding’) deed het enkel met zijn stem en een gitaar. Beide heren bleken echter te weinig variatie in zowel stem als gitaarspel te stoppen om ons te kunnen blijven boeien.
Wat een verschil was dat dan met Mark Lanegan. We hadden hem al vaker horen zingen, op plaat en live, maar toen hij ‘Bubblegum’-klassieker When Your Number Isn’t Up inzette waren we toch weer onder de indruk van dat stemgeluid. En de ondersteuning mocht er ook zijn: Lanegan werd vergezeld van een gitarist, een bassist, een violiste, een celliste en een man die de hobo hanteert.
Lanegan is op akoestische tour en dus kregen we vooral zijn zachte kant te horen, maar dat nam niet weg dat de strijkers ook een meerwaarde konden bieden op een stonerocker als The Gravedigger’s Song. Was dat nummer in zijn originele versie meer een mokerhamer, dan gaf de aanwezigheid van de strijkers het nu een sfeer mee die het nummer misschien nog beter past: een griezelig kerkhofsfeertje.
Het hele middenstuk bestond uit covers die op ‘Imitations’ terug te vinden zijn en een prachtig eerbetoon aan de betreurde Lou Reed (Sattelite Of Love) dat al na de openingszin op herkenningsapplaus werd onthaald (bravo publiek!) en dat aantoonde dat een vervolg op ‘Imitations’ zeker nog tot de mogelijkheden behoort. Maar beginnen deed Lanegan met het prachtige Pretty Colours, ontroeren deed hij met het van de melancholie druipende Solitaire. Het was ook mooi om te zien hoe Lanegan zich bijna leek te laten verleiden tot een aarzelend miniem dansje tijdens Mack The Knife. Bijna.
In de bisnummers liet Lanegan de strijkers achterwege en greep hij terug naar een viertal nummers uit de recente plaat die hij maakte met Duke Garwood. Het hoogtepunt hier was Cold Molly met een bijna funky baslijn en de eerste gitaarsolo van de avond. Afsluiters van de avond waren het ultrakorte Bombed en Halo Of Ashes dat Lanegan alleen nog met zijn gitarist bracht. Prachtig om te zien was hoe hij zich halverwege het nummer op een trapje zette en rustig toekeek tot de lange gitaarsolo ten einde was.
Mark Lanegan is een vakman. Een vakman die zich in de schaduw beweegt, maar desondanks kan rekenen op een hondstrouwe en dolenthousiaste achterban, dat maakte ook vanavond de luide applaussalvo’s weer duidelijk. Op ‘Imitations’ horen we een melancholie in Lanegans stem die ook live zeer ontroerend was en die we graag (nog) vaker zouden willen horen. Covers die zich tot hoogtepunten opwerkten tussen een sowieso al indrukwekkend oeuvre, je moet het maar doen.