Mark Kozelek - Het beperkte kleurenpallet van de herfst
Vooruit, Gent, 15 februari 2011
Dit optreden van Mark Kozelek was weer geen gezellige boel. De donkere toon van zijn gehele oeuvre van Red House Painters tot Sun Kil Moon even buiten beschouwing gelaten, is de man zelf ook niet de meest uitnodigende persoonlijkheid op een podium. Toch liet de goed volgelopen balzaal van de Vooruit zich meer dan anderhalf uur gewillig meevoeren. De beloning: een lange reeks stille liedjes waarvan zelfs de grootste fans moeten toegeven dat ze allemaal toch allemaal redelijk hard op elkaar gelijken. Mark Kozelek serveerde maar één smaak. Maar hij maakt de beste vanille van de hele wereld.
"Until today I didn't know Ghent was a city." Mark Kozelek legde halverwege het concert uit waarom er op de tourposter ergens tussen steden als Bologna, Madrid en Copenhagen opeens "Vooruit" staat te blinken. En bij aankomst in de Vooruit had hij per vergissing al zijn boeltje opgezet in de grote concertzaal waar Vive La Féte deze dag zou spelen gaf hij toe. Het zei iets over de wereldvreemdheid van deze man én over zijn moed om zich helemaal bloot te geven. Tijdens het handvol concerten dat de man al in ons land gaf van 1994 tot nu zagen we hem steevast worstelen met zichzelf en met zijn publiek. En ook deze keer was dat niet anders.
Kozelek staat erom bekend concerten stil te leggen als hij merkt dat hij gefotografeerd wordt en ook vandaag was het weer prijs: "It distracts me. It's like a fly buzzing when you're making love." Een man met een zware hoest werd omwille van de smetvrees van de zanger bijna de zaal uitgestuurd. Maar de kwetsbaarheid die hij aan boord legde in ieder van zijn nummers rechtvaardigde wat ons betreft het feit dat hij alle sociale wenselijkheden achterwege liet.
Een beetje monotoon, saai denkt u misschien? Tweedimensionaal en weinig gevarieerd? Klopt helemaal. De muziek van Mark Kozelek is net als de hoezen van zijn platen monochroom. Saai en triest zoals ook de herfst dat is. Maar net als in het beperkte kleurenpallet van de herfst gaat er een hele wereld schuil in de songs van deze meester.
Tussen de grapjes (die waren er ook) en lange pauzes waarbij hij de stemming van zijn gitaar aanpaste, speelde Kozelek een selectie uit zijn hele oeuvre. Onsterfelijke nummers als Summerdress en Take Me Out van zijn eerste groep Red House Painters, Glenn Tipton en Duk Koo Kim van Sun Kil Moon en covers van AC/DC en Genesis (You Ain't Got A Hold On Me en Follow You, Follow Me). Stuk voor stuk gearrangeerd voor in reverb gedrenkte stem en akoestische gitaar met nylon snaren, de twee ingrediënten waarrond de meest recente plaat 'Admiral Fell Promises' opgebouwd werd.
En ook met zijn onbereikbaarheid viel het eigenlijk wel mee. Kozelek liet zijn oog vallen op een meisje op de eerste rij en op haar verzoek kregen we twee hartverscheurende afsluiters uit de oude doos. Mistress en Katy's Song, twee nummers over de vrouw die jaren lang Kozeleks muze was. Ze overleed drie jaar geleden aan zijn zijde aan kanker. Je zou van minder wat stil en depressief worden. Toch kregen we een warm hart van dit optreden. Vreemde wereld.