Mark Eitzel - Misplaatst gebrek aan zelfvertrouwen
Vooruit, Gent, 21 januari 2013
Mark Eitzel is een anti-ster. Hij is de belichaming van alles wat een echte ster niet hoort te zijn. Hij heeft een gat in zijn jas onder zijn oksel, en maakt met zijn muts en zijn baard een wat muffe indruk. Hij maakt slungelige bewegingen met zijn armen en is gegeneerd als hij zichzelf ziet in de spiegel die achterin de zaal hangt. Hij excuseert zich voor zijn mal figuur en lijkt er eerder van overtuigd dat zijn act stoort dan dat hij ontroert.
Nochtans is niets minder waar. Slechts een vijftigtal mensen hadden de sneeuw getrotseerd, dat wel. In Leuven verkocht hij Het Depot twee dagen eerder nog uit. Zijn stem haperde bij momenten, dat ook. Blijkbaar was er onderweg van Utrecht naar Gent geen enkel zakje Fischerman’s Friend te vinden geweest.
Maar al vanaf opener en American Music Club-klassieker Western Sky was duidelijk dat we een goed uur muziek van de bovenste plank zouden krijgen. Met een oude “hit” openen is gewaagd. Soms is het een zwaktebod, soms een toonbeeld van (over)moed. Bij Eitzel is het eenvoudiger: de man wil echt dat we hem leuk vinden en hij denkt dat van die vijftig aanwezigen er zeker veertig pas tevreden zijn als hij hun favoriete AMC-nummer speelt. Niet is minder waar. Maar dat weet hij niet. En als hij het weet, kan hij het niet geloven.
Firefly werd in een ander arrangement gebracht dan de sobere versie op het legendarische album ‘California’ en in deze versie werd duidelijk dat dit in iemand anders handen een wereldhit had kunnen zijn. Zelf verkiezen we de sobere, akoestische versie. Maar ook deze versie mocht er best zijn.
Ondanks zijn verlegen onhandigheid is Eitzel trouwens best in staat een onderhoudende bindtekst te formuleren. Zo vertelde hij dat de tekst van Costumed Characters Face Dangers While At The Workplace een experiment was om een dag in het leven van iemand, wiens job het is om Mickey Mouse te spelen in Disneyland, te beschrijven. Hij was ook niet te beroerd om de setlist om te gooien en op verzoek Outside This Bar te spelen.
Het pianoliedje We All Have To Find Our Own Way Out was het meest ontroerende nummer, waarmee we ooit de deur mee zijn gestuurd en deed zin krijgen in wat meer avontuur in de samenstelling van de setlist. Mark Eitzel heeft zoveel moois geschreven, ook onder eigen naam, dat het gemakkelijk teren op oude publiekslievelingen aanvoelt als een gemiste kans.
Niet dat we kloegen, toen we nog een soloversie van Blue And Grey Shirt en het aangrijpende Decibels And Little Pills meekregen als toegift, daar niet van.