Marisa Monte - Beheerste en geslaagde dansles

Rivierenhof, 21 juni 2022

Vage kosmische klanken dreven gisteren over een niet tot de laatste zetel bezet OLT in Antwerpen. Onmiskenbaar droegen ze de stempel van Marisa Monte, de vedette van de avond, die zelf enkele ogenblikken later als een gesluierde diva het podium beklom… tot net niet over de rand van de kitsch. Met een pak van zilver plaqué en een schitterend kroontje was ze eerder de koningin van Sheba dan wel één van de meest succesrijke vrouwelijke singer-songwriters uit het onmetelijke Brazilië. Het kroontje heeft ze de hele avond opgehouden, van pak is ze regelmatig en met wisselend succes gewisseld.

 

Na deze entrée "en style" ging ze meteen over tot de orde van de dag, zijnde een hoogst persoonlijke mix van stijlen met vette knipogen naar het rijke Braziliaanse patrimonium, maar ook met flarden ruiger – ofschoon in beheerste mate – werk in het genre van de Amerikaanse rock. Praia Vermelha sloeg onvervaard de richting van de stevigheid in. En iets later in de set deed Não Vá Embora hetzelfde. Steeds steunde het arrangement dan op de bekwame blazerssectie die met klasse maar niet al te opdringerig de composities inkleurde. Calma werd ook zo aangezet en bij Feliz, Alegre E Forte gingen haast alle remmen los.

Nooit verloor la Monte de controle. De muziek zet je voortdurend aan om elke spier, pees of zenuw in je lijf te laten bewegen, maar niet te forceren. Alles gebeurt relax - ze blijft ver weg van de wildere forró-dansen uit Bahia en omstreken - en iedereen beweegt heupwiegend en elegant armen zwaaiend op het ontspannen ritme van de songs. Voorbeelden te over om de grote wiegbaarheid van de composities te illustreren. A Lingua Dos Animais was zo’n eerste moment waarop het zittende OLT massaal opstond en zich overgaf aan de betoverende dansles die zich op het podium voltrok. Infinito Particular legde er nog een extra ritmelaagje bovenop. Bij Beija Eu, een hit die destijds zelfs Europa bereikte, hield niemand het nog stil, noch ledematen, noch stem. Later voelden we ons in Vento Sardo zomaar dobberen in de baai van Rio. Toegegeven, we hebben ons ooit wel eens slechter gevoeld.

Ainda Bem baadde in een heel erg Mexicaans sfeertje en Ainda Iembro kwam dicht in de buurt van wat wij “American Rock” zouden noemen. De overvloedig gebruikte blazerssectie zorgde bij tijden voor een weliswaar beheerste, maar toch krachtige funky feel.

Uit de samenwerking met Carlinhos Brown en Arnoldo Antunes ontstond het trio Tribalistas, dat in 2002 een gelijknamige plaat uitbracht, kwamen enkele hoogtepunten van de avond. Het beschouwende Velha Infância kreeg een delicate bewerking en bij de bisnummers eindigde het concert op het ritmische Já Sei Namorar. Met een a capella-versie van Bem Que Se Suis nam Marisa Monte afscheid van de Braziliaanse en andere fans die talrijk naar het OLT waren afgezakt.

Toen wij enkele minuten later door het Rivierenhof terug naar de wagen wandelden, stak een indrukwekkende taxi ons rustig voorbij. Even knikte Marisa Monte ons van achter de autoruit toe. Tevreden blijkbaar. Volkomen terecht, naar onze mening.

Foto: Ymke Dirickx voor OLT Rivierenhof