Mariachi El Bronx, Tim Kasher - Mariachipunk

Trix, Borgerhout (Antwerpen), 17 december 2011

Mariachi heeft voor velen de vreemde bijsmaak van wereldmuziek. Het wordt meestal benaderd met de nodige argwaan. Nergens voor nodig nochtans. Het moet tenslotte niet altijd punk of dance zijn die de aanleiding tot een feestje vormen. En dat werd door Mariachi El Bronx uitgebreid bewezen in Trix.

Ook wij moeten eerlijk toegeven dat het Tim Kasher was die onze aandacht trok. Begin dit jaar was hij al in de Botanique langsgeweest. Alleen had hij toen een band bij zich. Deze keer klaarde hij het in zijn eentje.

En ook nu legde hij datzelfde vuur in zijn songs, stond hij stampvoetend te zingen of ijsbeerde hij over het podium. Het feit dat hij geen groep achter zich had, leek hem geenszins te storen. Voortdurend gaven de uitdrukkingen op zijn gezicht commentaar bij de songs. Zoals bij The Safest Sex, waarbij hij steeds opnieuw het publiek leek uit te dagen. Zijn gitaarspel was bovendien efficiënt en voorzien van de nodige inventiviteit. Dat bewees de maffe, akoestische gitaarsolo waamee hij Bad, Bad Dreams afsloot.

Zijn teksten mogen dan allemaal behoorlijk bitter zijn, Kasher bracht het met humor en veel spelplezier. Alleen jammer dat hij dat moest doen voor een publiek dat het voorprogramma eerder als bijkomstig zag. Maar dat is nu eenmaal het lot dat je als support act moet dragen.

Want dat er speciaal voor Mariachi El Bronx het nodige volk naar Borgerhout was gekomen, was al te zien aan de sombrero’s en de met rode rozen in de zwarte haren getooide deernes in de zaal. Tijdens het concert was er zelfs een luchador masker te zien. Om maar te zeggen dat de omgevormde punkband met open armen ontvangen werd.

Voor Matt Caughtran en zijn maats was het succes dat de alternatieve versie van New Yorkse punkband The Bronx ten deel viel op zijn zachtst gezegd onverwacht. Maar genieten doen ze er evenveel van. Caughtran hobbelde met houterige benen over het podium, ondertussen het publiek opjuttend als de punker die hij, onder het Mexicaanse pakje, toch altijd zal blijven. En gitarist Joby J. Ford bewees, net als drummer Jorma Vik trouwens, dat muzikanten die punk spelen helemaal geen beperkte muzikanten zijn. Met veel brio en nog meer inzet werden de snaren en vellen beroerd.

Maar het waren de typische trompetten die de kern van deze band vormden. Samen met de viool van Ray Suen waren zij de motor die deze bende draaiende hield. De brandstof werd gevormd door de uitstekende songs, door Caughtran voorzien van een woordje uitleg.

Hoewel de sfeer er van bij de aanvang van het concert meteen goed inzat, brak het echte feest pas los bij het schitterende en gedreven Norteno Lights. Even vreesden we zelfs voor een polonaise, maar het bleef gelukkig beperkt tot enkele dansers vooraan tegen het podium.

Intussen was het genieten van de pretlichtjes in Caughtrans ogen, de warme ambiance in de zaal en de humor die de frontman steeds weer in zijn bindteksten stopte. Toen hij zijn vuisten respectievelijk “Silver” en “Lead” noemde net voor Silver Or Lead werd ingezet, werd het de band even te veel en zorgde de hilariteit op het podium zelfs even voor een oponthoud, waarin ook het publiek werd meegesleurd.

Terwijl buiten de sneeuw met bakken uit de lucht viel, liep de temperatuur in Muziekcentrum Trix steeds hoger op. Dergelijke bands horen thuis op zomerfestivals, waar ze helemaal de boel op zijn kop kunnen zetten. Waar wacht u nog op, heren programmatoren?