Marc Almond - Dubbeltje op zijn kant
De Warande, 18 maart 2023
Het exclusieve Belgische concert van Marc Almond in Turnhout was een dubbeltje op zijn kant. Tijdens de eerste helft van de show had de inmiddels vijfenzestigjarige, in Southport geboren singer-songwriter en performer alle moeite van de wereld om het publiek - dat samen met hem ouder was geworden - mee te krijgen. Gelukkig was er nog een tweede helft om de meubelen te redden.
Onder de noemer ‘Chaos And The Hits Tour’ had de flamboyante zanger eigenlijk reeds enkele jaren geleden in de Kempen moeten aantreden en dit ter promotie van het vierentwintigste studioalbum ‘Chaos And A Dancing Star’ (2020). Maar daar stak corona - of wat had u gedacht? - dus een stokje voor. Uitstel betekende evenwel geen afstel: nu was het alsnog verzamelen geblazen voor ’s mans Belgische fans in de schouwburg van De Warande. Misschien wel de allerlaatste kans om Almond solo aan het werk te zien, zo liet de man zich op een bepaald moment ontvallen.
Marc Almond zong bij verschillende bands (de bekendste is ongetwijfeld Soft Cell) voordat hij vanuit een persoonlijke passie in 1983 aan een erg interessante artistieke solocarrière begon. Daarin verkende hij uiteenlopende muzikale genres, gaande van akoestische tot grote georkestreerde of elektronische muziek, vaak met een voorliefde voor chanson en theatrale pop. In de loop der jaren nam hij ook tal van covers op. Het concert in Turnhout trapten Almond en begeleidingsband trouwens af met een relatief stevige, rockende versie van Blue Cheers I’m The Light. En de setlist zou vanavond, de Soft Cell-songs meegerekend, voor exact de helft uit covers bestaan.
Mede doordat de eerste helft van het optreden voornamelijk uit iets minder bekend solowerk bestond, maar ook omdat Almond en band zowel vocaal als instrumentaal nog geregeld steken lieten vallen, waren we toen allerminst overtuigd. De twee songs uit het album ‘The Stars We Are’ (1988), die we te horen kregen - de titeltrack en Bitter Sweet - konden ons nog enigszins bekoren, maar voor de rest was de songkeuze te wisselvallig om enig animo in de zaal uit te lokken. Het was bij momenten een behoorlijk saaie, slaapverwekkende bedoening. Jammer maar helaas.
De tweede cover van de avond, Amsterdam van onze beroemde landgenoot Jacques Brel, deed het tij dan toch keren. Nog meer enthousiasme wist Something’s Gotten Hold Of My Heart te ontketenen, ooit nog door Almond in duetversie opgenomen samen met origineel vertolker Gene Pitney. Ook Purple Zone, de hitgevoelige samenwerking van vorig jaar tussen Soft Cell en Pet Shop Boys, klonk bijzonder goed. En met Bedsitter (één van de singles uit dat iconische debuutalbum ‘Non-Stop Erotic Cabaret’ van Soft Cell) ging Almond nog even op datzelfde elan door.
Het leek wel of we ons plots op een ander concert bevonden, want ook met het daaropvolgende, iets meer experimenteel getinte Black Heart (in ’83 nog opgenomen onder de naam Marc And The Mambas) en het uptempo You Have (een song uit het solodebuut ‘Vermin In Ermine’, in ’84 uitgebracht onder de naam Marc Almond And The Willing Sinners) bleef de sfeer optimaal. Nog een tweetal gesmaakte covers - The Days Of Pearly Spencer (David McWilliams) en Jacky (opnieuw van Brel) - luidden samen met meezinger Tears Run Rings op geslaagde wijze de finale in.
En wat die finale aangaat: in plaats van even het podium te verlaten bleven Almond en kompanen simpelweg staan, in de wetenschap dat het publiek nog meer wou horen. Gelukkig voor hen bleek dat ook te kloppen. Meer nog: vanaf eerste bis John, I’m Only Dancing (origineel van één van Almonds grote voorbeelden David Bowie) veerde zowat iedereen recht uit de zitplaatsen. En toen kwam - beter laat dan nooit - alsnog het moment waar iedereen naar had uitgekeken: de dansklassieker waarmee Marc Almond en Dave Ball in 1981 de eerste wereldhit scoorden: het onverwoestbare Tainted Love (en ook dat is in feite een cover, te weten van Gloria Jones). Met het toepasselijke Say Hello, Wave Goodbye kwam er vervolgens een eind aan een concert van ongemeen ongelijk niveau. Voor ons had het gerust iets korter en kwalitatiever gemogen, want nu overheerste na afloop - ondanks de jeugdnostalgie waaraan ook wij ons graag laven - toch vooral het gevoel dat de muzikaal meest relevante tijd van deze man al een tijdje achter ons ligt.