Marble Sounds - Languit in de canapé

CC De Kern, Wilrijk, 1 mei 2014

Vijf keer nodigden wij en cc De Kern in Wilrijk u uit om plaats te nemen in een zeteltje van Club Canapé om bij het genot van een frisse pint te genieten van muziek en meer. Voor de laatste episode stonden local heroes Shun Club en Marble Sounds op het podium. Een waardige afsluiter? Jazeker!

Voor twee vijfden van Shun Club was het een bijzonder om in De Kern te staan, want zowel toetsenist Hans De Prins als zanger/ gitarist Johan Verckist groeiden op in Wilrijk en De Prins kwam er als kind ooit nog naar de Troetelbeertjes kijken. Dat onschuldige, zomerse hoor je soms ook nog terug in de muziek, dus het moet wel indruk gemaakt hebben. Opener Wear Me Out (eigenlijk een oudje van Verckists vorige band The Lust Ensemble, net als Gold Eyes dat later nog passeerde) hield de zon tegen om in het westen onder te gaan en Pass By  zou zomaar een zomerhit kunnen worden.

Maar zoals hun naam ook al doet vermoeden, zijn ze voor geen gat te vangen. Even vaak klinken ze bitterzoet  zoals in Cloudberry  en All The Time (over een jongen die verliefd wordt op de babysit), psychedelisch (Quest) of houden ze de beste Eels-traditie (Release Me) hoog. Shun Club speelde een thuismatch en deed dat niet zoals Bayern München tegen Real Madrid. Hier horen we nog van.

Marble Sounds startte een beetje vreemd voor een band die op bepaalde momenten met negen muzikanten op het podium stond: met geluiden uit een kastje. Ook in de loop van het optreden werden nog samples en loops gebruikt alsof hun geluid al niet vol genoeg was, maar toch zat het elke keer goed.

Nog opvallend tijdens opener The Silent Song:  alle vier de muzikanten op het podium deden iets met toetsen, zelfs gitarist Gianni Marzo stond verwoed aan knopjes te draaien. Het nummer bloeide pas later open met spaarzame drums, gitaar en de stem van Pieter Van Dessel in reverb gedrenkt. Wat een verschil met The Time To Sleep (uit ‘Nice Is Good’) waarin de gitaren heersten in tegenstelling tot de versie op plaat waar het de piano is die de dans leidt.

Marble Sounds speelde uiteraard vooral nummers uit het laatste album ‘Dear Me, Look Up’ (enkel The Little Lows en Never Lost, Never Won bleven achterweg). We kregen No One Gave Us The Right en Photographs, switchten dan terug naar ‘Nice Is Good’ met A New Breeze waarin Marzo nog eens mocht demonstreren wat voor een virtuoze en creatieve gitarist hij is.

Terug naar 2013 dan met Ship In The Sand en Dance Clarence Dance dat live zeer intens klonk. Ook bij de muzikanten trouwens: de gekwelde blik op het gelaat van toetsenist Brecht Plasschaert sprak boekdelen.

Na oudje If You Stay Then I Can’t Go  uit de debuut-ep kwamen eindelijk de koperblazers en zangeres Chantal Acda mee de planken op voor het hartverwarmende The Summer Of The Sun zonder banjo, maar wel met Niels van Heertum en Gaetan Vandewoude op trompet en Rozanne Descheemaeker op hoorn.

Acda zelf mocht Sky High dragen, maar de break, die dat nummer kenmerkt, duurde deze keer echt wel erg lang. Iedereen hield de adem in, maar er gebeurde secondenlang ­– het leek wel een eeuwigheid – niets. De band greep daarna nog een keer terug naar het vorige album met het delicate My Friend. Dat duet werd subtiel ingekleurd met warme blazers en eindigde in even fantastische als stevige climax. Evenings mocht daarna de reguliere set besluiten. De eindnoten werden in loop gezet en zo eindigde het optreden zoals het begon: met muziek uit een bakje.

Natuurlijk volgde er nog een bisronde - een pianokwartiertje noemde Van Dessel het - met het bas- en drumloze Leave A Light On en de cover die hen even groot had moeten maken als Triggerfinger: het net als I Follow Rivers op 3fm gespeelde Trumpets van de vreselijke Jason Derulo (niemand in de zaal wou bekennen dat hij de man kende).

Marble Sounds sloot op zalige wijze de Club Canapé-concerten af en verkocht De Kern terecht vlot helemaal uit. De band bewees voor de zoveelste keer dat ze garant staan voor smaakvolle en voldragen songs. Iets waarvoor wij altijd languit in de canapé willen gaan liggen. We willen voor Marble Sounds zelfs op een wei of in een tent gaan staan en misschien komen wij u dan wel  hier tegen.