Marah -

Handelsbeurs, 19 april 2006

Als je grote namen als Steve Earle, Bruce Springsteen en schrijver Nick Hornby onder je fans kan rekenen, moet je sowieso beantwoorden aan hoge verwachtingen. Marah heeft met \'If You Didn?t Laugh, You?d Cry\' dan wel een dijk van een plaat gemaakt, het is nog altijd afwachten of zij het ook op een podium kunnen waarmaken. Voor een karig gevulde Handelsbeurs werd al snel duidelijk dat de afwezigen ongelijk hadden.

Voorprogamma Savalas, troetelkind van o.a. David Poltrock (ex-Hooverphonic), heeft duidelijk bijgeleerd sinds wij hen in november 2005 bij de prille start van de groep bezig zagen. Veel optreden en een (titelloze) CD in de rekken geven duidelijk het nodige zelfvertrouwen.  Bovendien hebben ze met huidige single Today en pakweg Colonel Joe goede nummers op hun repertoire.  Ongetwijfeld te zien in uw lokale jeugdhuis deze zomer, dus ga vooral een kijkje nemen.

De vijf heren van Marah waren, ondanks zeven maanden ononderbroken touren, duidelijk in vorm en dat zullen we geweten hebben.  Blijkbaar hebben de broertjes Bielanko bovendien roots in het noorden van Frankrijk en was hun ‘familie’ tot in Gent afgezakt om hen aan het werk te zien. 

Het werd al snel duidelijk dat dit niet een technisch perfecte band was, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de energie en het enthousiasme die de heren investeerden in hun muziek.  Dave – vanonder zijn voortdurend over zijn ogen zakkende bivakmuts - en Serge zingen om beurten de aanstekelijke rootsrocksongs, die ze al sinds 1993 op een vijftal albums hebben verzameld.  Met Adam Garbinski als (uitstekend) leadgitarist, Dave Peterson op drums en Kirk Henderson op bas en keyboards stond hier een band die zich duidelijk amuseerde.

Uiteraard werd veelvuldig geput uit hun meest recente plaat, maar ook ouder werk kwam aan bod.  Elk nummer kreeg wel zijn eigen accent : ofwel werd het tempo aangepast, ofwel werd een of ander instrument vervangen (de gitaar verving bijvoorbeeld de sample in het schitterende City Of Dreams).  Of de nummers kregen een versie die regelmatig onderbroken werd door periodes van stilte, hetgeen het publiek nog meer opzweepte.  Uitschieters waren Sooner or Later, The Apartment (ode aan de heimwee) en de ongelooflijke opener van de laatste CD The Closer.

Op het podium viel ook steeds iets te zien.  Waren het niet de kapriolen van Dave, dan was het wel Serge die een wandeling maakte door het publiek, zich zelfs languit tussen hen op de grond legde of het publiek entertainde met verhalen over de kleren die hij al zeven maanden aan een stuk droeg en die bijna een eigen leven gingen leiden. 

Uiteraard was er voldoende tijd voor bisnummers, zelfs in die mate dat Dave zijn maats kon overhalen (ingestudeerd misschien, maar daarom niet minder amusant) om na twee bisrondes nog een ultiem bisnummer te spelen.  

Deze band heeft duidelijk al zijn sporen verdiend en het is dan ook jammer dat slechts weinigen opdaagden voor deze energieke mix van Springsteen en Replacements.  Marah is misschien niet de ‘future’, maar ‘rock ‘n’ roll’ is de band zonder de minste twijfel.