Mano Mundo : Garland Jeffreys - Anti-racistisch icoon

De Schorre, Boom, 12 mei 2009

Zouden ze het geweten hebben; de mensen die stonden te genieten van de zon? Zouden ze geweten hebben dat dat kleine, wat gezette mannetje op het podium een van de beste platen ooit over racisme geschreven heeft? Want daar stond inderdaad Garland Jeffreys, die met ‘Don’t Call Me Buckwheat’ zijn naam als een brandend kruis in de dijen van de popmuziek heeft gebrand.

Zesenzestig is hij ondertussen, maar hij kwam maar wat graag naar “Boem”, zoals hij de naam van het stadje aan de Rupel uitsprak. Een eigen band had hij dan misschien niet bij zich, maar de Belgische muzikanten hadden duidelijk voldoende geoefend om de set in de vingers te krijgen. Slechts zelden kon je hen op een foutje betrappen.

De set was, zoals het elk festivaloptreden betaamt, een mooi overzicht van ’s mans werk. I’m Alive, een van de twee nieuwe nummers op de verzamelaar die enkele jaren geleden op de markt kwam, fungeerde als opener en rockte meteen lekker weg.

Maar de kracht van de man met het onafscheidelijke hoedje lag vooral in de vaak naadloze samensmelting van soul, reggae en pop/rock, die mooi paste op dit festival en duidelijk de nodige nostalgici naar Mano Mundo had gelokt.

Naast zijn ode aan James Brown waren het vooral de oudere radiohits als Christine, 96 Tears (een cover van een hit uit 1966 van ? & The Mysterians) en uiteraard afsluiter Hail Hail Rock ‘N’ Roll die op luid gejuich werden onthaald en massaal werden meegebruld op vraag van de meester himself. Of hoe muziek nog steeds muren kan slopen en bruggen kan slaan.

Zelf waren we wel in de ban van We The People, dat lang werd uitgesponnen en waarin de muzikanten de kans kregen om hun kunnen te tonen, met een bas- en drumsolo als hoogtepunt.

Uiteraard was er nog tijd voor een extraatje, en uiteraard kon dat niet anders dan wereldhit Matador zijn. De steekjes die de band hier liet vallen, vergaven de aanwezigen hen dan ook met plezier. Uiteindelijk werd de cirkel rondgemaakt met nog een kort stukje van I’m Alive.

Het weer was uitstekend en de sfeer zat meteen goed. Er was dus zonder twijfel sprake van een geslaagde show die zowel de ouderen als de jongste generatie kon bekoren. En meer moet dat, wat ons betreft, niet zijn.