Manic Street Preachers - Waarom ze er echt toe deden
Trix (Antwerpen), 22 april 2012
Tien studioplaten, goed voor achtendertig (38!) singles. Dan verwacht je een band die vlotjes twee keer op rij het Sportpaleis uitverkoopt. Maar anno 2012 moeten de Manic Street Preachers zich in ons land nog altijd tevreden stellen met één uitverkocht clubconcert. Gelukkig hebben de heren niet veel nodig om bijzonder raak uit de hoek te komen.
Op ‘National Treasures’ hebben de Welshmen al die songs verzameld. Fijn om in huis te hebben, maar met hun ‘singles only’-set in Trix bewees het trio, dat op het podium wordt aangevuld met een extra gitarist, dat ze er ook live nog altijd staan. Geen greintje slijtage te bespreuren.
Tegen een kitscherige achtergrond, gevuld met - uiteraard - de prominent aanwezige ‘Y Ddraig Goch’ (op de vlag van Wales), een reusachtige glitterpop en twee levensgrote verlichte bomen, was het Motorcycle Emptiness dat de feestelijkheden opende. Opvallend hoeveel dertigers en veertigers de song (bijna exact twintig jaar na de release) nog steeds woord voor woord meelipten. Opvallend ook hoe de chemie tussen Bradfield en fulltime dramaqueen/rockster/medeoprichter/filosoof Nicky Wire blijkbaar nieuw voedsel heeft gevonden.
En zo loodste de band, die er ooit echt toe deed, het publiek in drieëntwintig hoofdstukken door z’n ‘hitarchief’. Soms bijzonder scherp en snedig (You Love Us, Motown Junk, You Stole The Sun From My Heart en dan vergeten we bijna het bezwerende Revol nog), dan weer een tikkeltje (te) melig (The Everlasting, een tegen de geluidsbrij vechtend Everything Must Go en There By The Grace Of God), maar steeds met de nodige precisie en trefzekerheid.
Het is natuurlijk op veilig spelen wanneer je publiekslievelingen als A Design For Life, You Stole The Sun From My Heart, Little Baby Nothing en hekkensluiter If You Tolerate This Than Your Children Will Be Next een prominente plaats in je setlist toewijst. Buiten Revol werd ‘The Holy Bible’ helemaal genegeerd en dit tot grote ontsteltenis van enkele fans. Gelukkig haalden Love’s Sweet Exile (uit ‘Generation Terrorists’) en Suicide Is Painless (de Johnny Mandel-cover die ze maakten voor Nash) het dan weer wel.
Wij zagen de Manics in het verleden al meermaals aan het werk. En het moet gezegd dat deze doortocht vooral gekenmerkt werd door een herboren enthousiasme en speelplezier. Dat de poses en bindteksten goed ingestudeerd waren en dat de achtergrondtape met strijkers het geheel steeds tot een akelig perfect en misschien wel té bombastisch hoogtepunt wist te stuwen, nemen we er graag bij.
Mochten Manic Street Preachers na deze tournee van het toneel verdwijnen (het voortbestaan van deze band is altijd al een twijfelachtig gegeven geweest), dan houden wij met dit concert in elk geval een bijzonder goede en waardevolle herinnering aan hen over. En zij blijkbaar ook!