Manic Street Preachers - Het wachten waard
Melkweg, Amsterdam, 19 mei 2011
Nederland heeft lang moeten wachten op een concert van Manic Street Preachers. De laatste keer dat de band uit Blackwood, Wales er speelde was in november 2002. Toen werd Paradiso in lichterlaaie gezet. In 2007 werd een concert in de Melkweg uitgesteld en uiteindelijk afgelast. Afgelopen februari, een half jaar na het verschijnen van het sterke 'Postcards From a Young Man', werd een Europese tournee aangekondigd en stond de Melkweg wederom op het menu. Zou het nu dan toch gaan gebeuren? We hielden ons hart vast, maar dan was het toch echt zover.
The Sore Losers hebben de eer om de fans van Manic Street Preachers op te warmen, en dat deden ze verdomd goed! De sterke songs van hun onlangs verschenen titelloze debuutalbum stonden ook live als een huis.
Om kwart over negen namen Manic Street Preachers dan eindelijk bezit van het podium. Een korte inleiding en er werd meteen groots afgetrapt met Slash N' Burn, de opener van debuut 'Generation Terrorists'. Het publiek had duidelijk lang naar dit concert uitgekeken, en brulde elke zin luidkeels mee.
Hun grootste hit, Motorcycle Emptiness, was al na twee nummers aan de beurt met daarna (It's Not War) Just The End Of Love van het laatste album. Van dat album kwamen slechts drie nummers voorbij en het publiek wordt eerder getrakteerd op een rits klassiekers uit hun omvangrijke oeuvre. Enkel de albums 'Lifeblood' en 'Journal For Plague Lovers' worden overgeslagen.
Dat vonden we niet erg, zeker niet als een nummer als het prachtige Enola/Alone voorbij kwam. My Little Empire leek dan weer niet echt uit de verf te komen.
Maar dat was slechts een klein detail, want verder speelden ze de set met ontzettend veel enthousiasme en flair. Zanger/gitarist James Dean Bradfield stuiterde soms over het podium terwijl bassist Nicky Wire rondliep en zijn lange lichaam in allerlei poses draaide.
De Melkweg kolkte en het publiek sprong al zingend op en neer. Oude nummers als Faster, Of Walking Abortion en Motown Junk werden met het grootste gemak meegezongen. Zelfs door de jongere fans, en dat wil wat zeggen!
Bradfield zorgde met zijn akoestische uitvoering van The Everlasting voor kippenvel terwijl rockers The Masses Against The Classes en You Love Us hand in hand gingen met rustige nummers als Let Robeson Sing en Some Kind Of Nothingness. Het concert was voortdurend in perfecte balans.
Anderhalf uur verder dankte James Dean Bradfield het publiek en werd het concert op grootse wijze afgesloten met het magistrale A Design For Life.
Bezweet en voldaan verlieten we de zaal. Onze stem was grotendeels weg, verloren in de schitterende liedjes die ook wij uit volle borst meezongen. Manic Street Preachers speelde vol overgave en gaven op grootse wijze een overzicht van hun indrukwekkende carrière. Richey mocht trots zijn!