Mammoth WVH - Pure klasse
De Bosuil, 1 juli 2024
Mammoth WVH is terug te vinden op de affiche van menig festival en op podiums over de hele wereld. Als de naam je niets zegt, dien je even aan introspectie te doen en daarna snel op onderzoek uit te gaan. Bekijk vooral de live shows en wees verbaasd.
Maar voor we aan de hoofdact toe waren, werden we eerst even wakker geschud. Deze taak nam de Kris Barras Band op zich, een band onder leiding van de ex-MMA-vechter Kris Barras. In 2015 besloot hij het eigenhandig (en -voetig) vechten te laten voor wat het was, zich te focussen op het trainen van jong talent en de muziekcarrière. Met een onwijs strakke band in de rug heeft hij ondertussen al een viertal albums uitgebracht, die zich intussen topplaten hebben getoond.
Het optreden werd ingezet met Who Needs Enemies van het uit 2022 uitgebrachte album 'Death Valley Paradise'. De gespierde frontman trapte hiermee aan een flink tempo af. De vierkoppige band speelde aan een flink volume, waardoor de kalme zang het af en toe liet afweten. In maart stond de band nog op ditzelfde podium als main act ter promotie van het nieuwe album 'Halo Effect' en ook vanavond kregen we daaruit drie nummers te horen. Voor het merendeel van het publiek, dat niet aanwezig was bij de vorige show, liet de groep een goede indruk na.
Nadat de lichten opnieuw gedimd werden en Night Prowler van AC/DC door de speakers knalde, betrad Mammoth WVH het podium onder luid gejuich van jong en oud. Dat de band enkele dagen terug nog op het grote podium van Graspop Metal Meeting stond, bevestigde dat deze zaal eigenlijk al te klein was geworden, maar gelukkig deinsde de band hier niet voor terug. Met de herkenbare intro van Mammoth werd meteen de toon gezet voor wat nog komen ging: muzikale perfectie.
Tijdens Right? showde de band zowel de technische als de gevoelige kant. Met het ritmisch uitdagende instrumentale stuk, afgewisseld met rustige gevoelige coupletten, toonden ze tot wat ze in staat zijn. Uiteraard is dit niet toevallig het eerste nummer dat we van het nieuwe album 'Mammoth II' te horen kregen. Like A Passtime volgde en frontman Wolfgang Van Halen haalde een deel van zijn vaders iconische gitaartricks boven. Eddie Van Halen - ja, die van Van Halen - had zich het "tappen" op de gitaarhals helemaal eigen gemaakt en Wolfgang had duidelijk goed opgelet. Ook mooi om zien was dat beide gitaristen EVH-versterkers gebruiken, het eigen merk van Eddie.
De show kende de nodige afwisseling met om en om songs van beide albums. Wie het nieuwe album nog niet geheel tot zich had genomen, kreeg daar hier de perfecte kans voor. Niet moeilijk, want al het werk sluit naadloos op elkaar aan. Het dreigend klinkende Optimist zorgde bijvoorbeeld voor een mooie tegenhanger voor Stone. De kwaliteit van het spel lag bijzonder hoog. In die mate zelfs dat je soms de indruk had dat er gewoon een cd afgespeeld werd. Tijdens Stone, waar de zang het hele nummer lang van uithaal naar uithaal gaat, was bijvoorbeeld geen enkele valse noot of enige hapering te merken.
Na al dat muzikale geweld was het even tijd om nog enkele tranen te trekken. Distance werd al lange tijd geleden geschreven, wanneer Wolfgangs vader ziek werd, wetende dat het einde niet veraf was. In 2020 was dat dan ook het geval: Eddie van Halen stierf aan een beroerte als gevolg van keelkanker. Het jaar erna kwam Wolfgang voor het voetlicht met een eigen band, die hij Mammoth WVH doopte naar zijn vaders eerste band.
Hoewel Wolf op beide albums alle instrumenten heeft ingespeeld, getuigden zijn kompanen van de nodige klasse. Met een onuitputbare energie knalde de band er een vijftien nummers tellende set doorheen zonder enige adempauze te nemen. Voldaan en zeer onder de indruk van wat misschien wel één van de beste live bands van het moment is, verlieten we dan toch maar de zaal.