Malcolm Middleton presents "Human Don't Be Angry" - Een lach en een traan

Botanique, Brussel, 17 september 2012

Koning auto had, na een autoloze dag, zijn Brusselse rijk nog maar net ontruimd van vervelende fietsers en zeurende skateboarders of hij kreeg al meteen concurrentie van een andere hooggeborene. De keizer van het zelfbeklag was in het land om er zijn (grotendeels) instrumentale soloproject Human Don't Be Angry voor te komen stellen. Benieuwd of Malcolm Middleton zijn natuurlijke neigingen zou kunnen beheersen. 

Met een andere Schot als voorprogramma stond het vooraf al vast dat het niet meteen een plezierritje zou worden. Martin John Henry is dan misschien (nog) niet de kroonprins in het land van zelfbeklag, met songtitels als Pest of Under The Stairs weet je dat ook zijn songs niet om te lachen zijn.

Henry was in een vorig leven actief als frontman van De Rosa en speelde ook twee nummers van die groep. Gezien zijn stem niet echt zijn sterkste wapen is, moet hij het vooral van de kwaliteit van zijn liedjes hebben. En waar dat bij Hopes And Little Jokes en de De Rosasongs uit de verf leek te gaan komen, was dit optreden toch niet echt overtuigend en hadden wij meer het dertien-in-een-dozijngevoel bij de meeste nummers. Misschien toch maar wachten op de reünie van De Rosa die er zit aan te komen.

Dan deed de brave man het heel wat beter als (gelegenheids)bassist bij zijn landgenoot Malcolm Middleton. Samen met een drummer doorploegde dit trio het debuut van Human Don't Be Angry en gooide daar nog wat solowerk van Middleton tegenaan for good measure.

Aanvankelijk verliep de kennismaking nogal koeltjes. Middletons gitaar kwam pas na drie nummers behoorlijk uit de verf. Maar van dan af liep het op rolletjes.

Gezien het voornamelijk instrumentaal werk is dat op die debuutplaat van dit project staat, was het in de eerste plaats sfeer die werd opgeroepen. Sfeer, waarbij het lekker wegdromen was na een aangename zomerdag. Middletons gitaar dwarrelde doorheen de functionele ritmesectie en bedwelmde de karig opgekomen toehoorders met zoete klanken.

Wonderlijk genoeg ging dit nooit vervelen. Ook al omdat er toch heel wat variatie zit in die songs. Nu eens was er dat uitgesproken gitaarriedeltje van het HDBA Theme, dan weer zat er een bassolo achteraan The Missing Plutonium of mocht de drummer zich uitleven op zijn elektronische drums. Altijd was er dus wel iets dat de aandacht trok.

De twee songs op de plaat waarop wordt gezongen kwamen ook aan bod, maar werden, waar het hoeveelheid tekst betreft, weggeblazen door het in de bisnummers opgediepte Dreamer, een nummer van een limited edition ep.

In die bisnummers leek hij trouwens dat gebrek aan tekst te willen compenseren en opteerde hij voor typische Middletonsongs als We're All Going To Die. Daarbij koos hij wel steeds songs die qua tempo en sfeer aanleunden bij het werk van zijn project zodat het geheel mooi afgerond bleef.

Met zijn twee kompanen zorgde Malcolm Middleton voor een onderhoudende avond met plaats voor een (grim)lach en een traan (van zelfmedelijden, uiteraard). Ideaal om een mooi nazomerwekend mee af te sluiten.