Malcolm Middleton - Mascotte van de gilde

Botanique, Brussel, 17 september 2009

Zijn liedjes zijn shitsongs. Hij noemt zichzelf fuckup en eigenlijk is zijn hele wereld shite. Welkom in de wondere wereld van Malcolm Middleton. Met hem achter de microfoon krijgt het woord (zelf)medelijden een nieuwe dimensie.

The Pictish Trail mocht het ijs breken. Dat precies hij - Johnny Lynch - het voorprogramma van Middleton verzorgde, mocht niet verwonderen. Zo ligt zijn muziek in het verlengde van de luisterliedjes van de hoofdact, al ligt het tempo bij The Pictish Trail vaak lager. Met alleen een akoestische gitaar geeft hij zijn nummers aan de hand van de effectpedalen meer diepte.

Het was aandoenlijk om te zien hoe Lynch zijn gezicht in een grimas legde terwijl hij de hoge noten probeerde te halen. Net als Middleton is ook deze jongeman een eerder beperkt zanger, maar dat neemt niet weg dat zijn liedjes het hart op de juiste plaats hebben.

Bovendien schrikt Lynch er niet voor terug om de dancetour op te gaan en durft hij het aan om een nummer van Hot Chip (And I Was A Boy From School) tot de basis te herleiden. De inleiding tot de avond was in elk geval al geslaagd.

Hij heeft rood haar, draagt steevast een poloshirt en je zal zelden een glimlach om zijn lippen zien. Maar elk liedje dat Malcolm Middleton schrijft, zoekt steeds opnieuw het doel als een welgemikte spermacel het ei zoekt. Of hij dat nu alleen op de gitaar deed, zoals in eerste bisnummer Four Cigarettes, of met zijn groep als ruggensteun in Box & Knife, kippenvel was nooit ver weg.

Door de zelfrelativering (om het voorzichtig uit te drukken) die hij in zijn teksten steekt, wordt het nooit zweverig. En af en toe durft Middleton ook wel eens uithalen. De tweede gitaar van Johnny Lynch, al dan niet gedrenkt in effecten, kwam dan heel goed uit de verf.

Middleton bracht een mooi overzicht uit zijn carrière, als was dat een afscheid vooraleer hij zijn aangekondigde retraite uit de muziek inzet. Uit elk album kwam er wel een nummer aan bod: Crappo The Clown, het openingsnummer van zijn debuut ‘5:14 Fluoxytine Seagull Alcohol John Nicotine’ was ook hier het eerste liedje, en het kan geen toeval zijn dat met Don’t Want To Sleep Tonight uit zijn meest recente plaat de lichten werden uitgedaan.

Muzikanten – net als andere kunstenaars - moeten lijden om tot schoonheid te komen. Malcolm Middleton kan zonder enige twijfel fungeren als mascotte van de gilde.