Makaya McCraven - De drummers centraal
Flagey, Brussel, 17 januari 2020
Het Brussels Jazz Festival is één van die festivals waar we elk jaar te veel optredens missen naar onze zin. In Flagey komen elk jaar gedurende elf dagen avontuurlijke namen uit de jazzwereld langs. Dat was dit jaar niet anders.
Vrijdag was het drummer Makaya McCraven die als headliner fungeerde. Zijn naam viel onlangs op tussen de persberichten, die op de redactie binnenkomen, omdat hij begin februari een herinterpretatie van Gil Scott Herons legendarische plaat 'I'm New Here' uitbrengt. Dat leek ons veelbelovend. En we hadden begrepen dat de live-set daarrond zou worden opgebouwd. Dat bleek een misvatting, al was het er één die we ons niet beklaagden.
Het concert ging door in Studio 4, een grote, mooie zaal met pluchen zetels, twee balkonnen en perfecte akoestiek. De meerwaardezoeker, die zich in ons ontpopt had na een Duvel Tripel Hop, voelde zich zeer welkom. Waarom ons uitgaansleven in donkere zalen met slecht bier uit bekertjes spenderen, als het ook zo kan?
McCraven is een indrukwekkend drummer. Hij zat achter zijn collectie van om en bij de vijftien drums en cimbalen en betrommelde die aan een tempo dat vast een gemiddelde van duizend beats per milliseconde moet hebben gehaald. De ritmes, die hij lanceerde, leken soms tegen de muziek in te gaan, maar ondersteunden die terzelfdertijd wonderwel. Het meest indrukwekkend was dat tijdens Atlantic Black, dat met onregelmatig snel bonkende basdrums een dreigende ondertoon kreeg. En het plezier, waarmee de man zat te spelen, was aanstekelijk.
De vibrafoon en xylofoon van Joel Ross zorgden voor de melodische toets, terwijl de saxofoon en de trompet soms melancholische passages speelden. Elk muzikant mocht om de beurt een solo doen en dat werd dan telkens op applaus onthaald, volledig volgens de geplogenheden van de jazz. In afsluiter Lonely ging McCraven in duet met de basgitaar en ontketende zo een ware wervelwind van energie en enthousiasme bij het publiek.
De enige valse noot - letterlijk - hoorden we tijdens I'm New Here, de herwerking van het Gil Scott-Heron-nummer. De bassist moest voor de zangpartijen zorgen, maar diens stem bleek niet zijn beste instrument. Misschien was het beter geweest ook hier de zanglijn te samplen, zoals dat eerder met Gil Scott-Herons stem gedaan was. De herwerking bleef overeind als een mooi en kalm nummer, maar zonder te overtuigen.
Na dit optreden was er in de gang nog een hoekje voorzien voor een aftershow van Anton Eger. Deze Noors-Zweedse drummer had een mooie band bij zich, waarbij vooral de Moog-synthesizer en het Korg-keyboard het geluid bepaalden. De computerwizard en de basgitarist stonden een beetje verdoken achter hen opgesteld op dit kleine podium. Er waren leuke en verrassende wendingen, zoals het stukje disco/funk dat midden in een nummer twee minuten uitnodigde tot dansen. Of die solo op knoppenbak, waar het geluid van verknipte trompetten plots een solo aanging met andere computergeluidjes. Anton Eger bepaalde met de drums het tempo van dit alles, en deed dat met bravoure. Een mooie afsluiter!