Magnus - Een (h)echte groep

Ancienne Belgique, Brussel, 28 maart 2015

Het is ondertussen negen maanden geleden dat Magnus zijn debuut maakte als volwaardige band en dat toen in de Antwerpse Pekfabriek, onder de Vantage Point-studio van dEUS. Sindsdien speelde Magnus ondermeer in een bomvolle tent op Pukkelpop en maakten ze indruk in het Deurnense Rivierenhof. En nu, nu was er uiteindelijk ook die uitverkochte Ancienne Belgique waar ze – alweer – een goeie beurt maakten.

Het voorprogramma werd verzorgd door de voor ons absoluut onbekende Faisal Bij aankomst bleek het om een dj te gaan, maar wel eentje die ons geen seconde verveelde en iedereen in afwachting van het aantreden van Magnus al aan het dansen bracht met recente dansbare toppers als Peaches N Cream van Snoop Dogg en I van Kendrick Lamar. Een welverdiende vermelding voor Faisal omdat hij bewees dat dj’en ook een kunst kan zijn.

Als voorbereiding op dit optreden hebben we de beide langspelers van Magnus – ‘The Body Gaves You Everything’ uit 2004 en ‘Where Neon Goes To Die’ van vorig jaar – nog eens opgelegd en feit is dat de oudere van de twee beter in zijn geheel overeind blijft. Maar op het podium is dat onderscheid niet meer te maken en zijn de hoogtepunten netjes verdeeld tussen de songs van de twee platen. Magnus komt pas echt tot leven op het podium en is niet te vergelijken met de Magnus op plaat. Een mens begint zich af te vragen waarom het zolang geduurd heeft voor ze een band geworden zijn.  

De verrassende opener was Death Of Neon, de bijna-titeltrack van hun album ‘Where Neon Goes To Die’ waarin de eenzaamheid van het nachtleven pijnlijk voelbaar werd. Meteen werd duidelijk waarom Magnus omschrijven als een elektroband hen eigenlijk oneer aandoet, want tijdens Death Of Neon was Magnus veeleer een rockband met elektronische invloeden.

Ook dEUS was niet helemaal weg te denken. Zo is het niet helemaal ondenkbaar dat u bij Rhythm Is Defied aan The Ideal Crash (de single) moet denken en moest de outro die aan French Movies gebreid werd in intensiteit en experimenteerdrang niet onderdoen voor pakweg Everybody’s Weird. Successingle Singing Man hing er meteen achter en zowel band als publiek gaven zich zo heftig dat het wel leek alsof we de bisronde al hadden bereikt. In werkelijkheid zaten we nog maar halfweg.

De kracht van Magnus is ook dat je echt naar een band staat te kijken, niet naar het passieproject van Barman en Bolland met enkele huurlingen. Vanhamel laat zich altijd gelden, maar ook toetsenist Joris Caluwaerts hing niet zelden te headbangen boven zijn keyboard, Barman amuseerde zich zichtbaar rot met de vrijheid die hij kreeg om dansjes te plaatsen in nummers als Catlike (de nieuwe single) of Last Bend en dat Magnus niet enkel als beats uit computers klinkt, is de verdienste van ex-Balthazar drummer Christophe Claeys.

Die computerbeats mogen trouwens geenszins onderschat worden. Wanneer de andere bandleden op het einde van Singing Man Tom Barman en CJ Bolland even alleen op het podium loslaten en de ene op de andere zijn beats rapt, bewijzen ze dat ze ook als tweetal nog steeds ambiance in de keet kunnen brengen. En op het einde van Assault On Magnus bewijst Bolland dat hij het ook nog steeds alleen kan.

Tijdens Regulate – een aanklacht tegen de overregulering van de nachtlevensector – vroegen we ons af wie er zou winnen in een battle tussen Magnus en Goose (ideetje voor de toekomst?) en dat in Everybody Loves Repetition de te gast zijnde Selah Sue verdraagbaar is, is deze keer ook haar eigen verdienste.

Rock Chick is een ietwat vreemde eerste bis, maar met afsluiter Summer’s Here waarop Alan Gevaert ondertussen naar gewoonte het podium komt opgewandeld, doet ons ook echt geloven dat de zomer begonnen is.

Deze zomer doet Tom Barman de festivals aan met dEUS én Magnus en ook het jazzproject TaxiWars is bijna terug. Er is nog geen duidelijkheid over wat er na de zomer met Magnus te gebeuren staat, maar wij hopen van harte dat de groep niet opnieuw tien jaar op de plank komt te liggen.