Magnum - Oud en vertrouwd

de bosuil, 17 april 2022

Hoewel de meeste mensen op Paaszondag met de kinderen in een speeltuin zaten, op familiebezoek gingen of, gezien het heerlijke weer, lekker een terrasje deden, doken er toch een aantal 's middags al de de concertzaal van De Bosuil in. Niemand minder dan de oude rockers van Magnum stonden daar immers op het podium.  

Het Britse Magnum viert dit jaar alweer het gouden jubileum, maar toch zijn originele zanger Bob Catley en gitarist Tony Clarkin niet van het podium af te slaan. De eerste show van de Europese tour vond plaats in Weert. Helaas was, zoals dat bij de rest van de shows het geval was, het voorprogramma Gotthard er hier niet bij, maar stonden de mannen er alleen voor.

Days Of No Trust was het nummer waarmee de mannen het optreden openden. De leeftijd was bij Catley moeilijk te ontkennen, maar gelukkig zeggen rimpels niets over de stembanden. Het klonk nog hetzelfde als in vroegere jaren. Het volume was het enige waarop de frontman had ingeleverd. Maar gelukkig is dit iets dat makkelijk op te lossen is en stelde de band niet teleur.

De zaal stond tot aan de deur gevuld met publiek in alle soorten en maten. Fans van het eerste uur zongen arm in arm mee met de jonkies. Iets wat de band erg goed doet, is de muziek levendig houden. Nooit zit er meer dan enkele jaren (als dat al het geval is) tussen de albums. Met de teller van studioalbums op tweeëntwintig en tien live albums zullen de fans zich niet snel vervelen.

The Monster Roars, titelnummer van het dit jaar verschenen album, resulteerde in luidkeels meezingen en klappen. Tot grote vreugde van de zanger, die met een brede lach handjes schudde met de voorste rij. Veel recente tracks kwamen aan bod. Where Are You Eden (2020) en The Day After The Night Before (2022) kwamen al in de eerste helft van de show voorbij. In de tweede helft kwam ook het oude werk aan bod. Denk dan aan Wild Swan (1988) en All England's Eyes (1985). Oud of nieuw, voor zowel fans als band maakte het niets uit. 

Muzikaal staat de band nog steeds op scherp, ook al wankelt de show hier en daar. Catley probeert er zelf nog het beste van te maken door vooral aan het eind van de set met de songs mee te springen. De overige bandleden stonden er daarentegen eerder houterig bij. Zelfs Tony Clarkin, verantwoordelijk voor alle muziek, leek op automatische piloot te spelen. 

Maar dat leek de fans koud te laten, zeker toen de eerste klanken van Vigilante door de speakers schalden. Elk woord werd meegezongen en de luchtgitaar werd meermaals bovengehaald. Bij Kingdom Of Madness was er nog even een technisch probleem. Maar na enkele minuten was dit opgelost. Alleen jammer dat de song niet werd voortgezet, maar dat er werd overgegaan tot de laatste twee tracks van de avond.

Vreemd was het, toen we twee uur later de zaal verlieten en de zon nog in de lucht stond. Het kon alvast de pret niet drukken.