MADOU - Moordsongs grijpen naar de keel

Botanique, 16 oktober 2021

Wie ons tot voor een half jaar geleden vroeg wat Madou voor ons betekende, kreeg als antwoord: een plein in Brussel. De hits die de band Madou (genoemd naar dat plein) in de jaren tachtig had geschreven, zijn helemaal aan ons voorbij gegaan.

In die tijd vielen de nummers van Vera Coomans en Wiet Van De Leest, en vooral de teksten van Vera’s echtgenoot Jan Devos, niet altijd in goede aarde. Mannen worden vermoord, vrouwen worden verkracht, kinderen wordt er geweld aangedaan. De tijd was toen niet rijp voor de donkere wereld van Madou, maar ondertussen schreef men er op het internet wel hele analyses over bijeen.

Aan de grijze haren in het publiek te oordelen was het de oude garde fans die was komen opdagen, al waren er ook enkele tieners in de zaal. Familie allicht, want zij bevolkten achteraf de merchandise-stand.

Vijf muzikanten stonden er op het podium, maar Vera Coomans' zoon, Thomas Devos, gekend van Rumplestitchkin, leek de spil te vormen. In het begin, tijdens Nachthuis en Is Er Iets? leek de zangeres nog een beetje onwennig en moest de groep nog loskomen, maar vanaf Niets Dringt Door zat het helemaal goed met mooi samenspel tussen gitaar en Wiets viool.

Voor Ronquières gordde Thomas de elektrische basgitaar om en werd het zelfs dansbaar, op het randje van luchtig. In de tekst gaat het over “rijden langs het kanaal”, met de wind in de haren en de zon op de huid, maar “zonder handen, de ogen dicht en nooit meer terug”. Dansen leek bijna ongepast, maar even goed onvermijdelijk. De afsluitende vioolpartij van Wiet maakte een indrukwekkend einde aan dit nummer en een overenthousiast applaus volgde.

Daarna was elke schroom weg en werden een groot deel van de songs zonder blikken of blozen aangekondigd als murder ballads. Een vrouw dreigt afgetroefd te worden door haar man en zoekt dekking in het bed van haar dochter (de prachtige oude hit Witte Nachten), een man krijgt een hartaanval bij zijn maîtresse (Straks Niet Meer Warm), een andere man worden de ogen uitgestoken met een schaar (Vannacht). Elke keer weer greep de stem van Vera Cooman naar de keel en sleurde je mee in het bittere lot van de personages.

Maar ook het viool- en pianospel van Wiet Van De Leest maakte indruk. In het simpele Onderweg bijvoorbeeld, dat uiterst sober met enkel piano, zang en de meest simpele beat uit zo’n elektronisch doosje werd gebracht.

Niets Is Voor Altijd, nog zo'n oude hit, werd als afsluiter bewaard. En als bisnummer kregen we nog een nummer van broer Leo Coomans (Liefde Is Een Geheim?), enkel gebracht met het gitaartje van Thomas Devos. En, omdat het een fantastisch nummer is, nog een reprise van Ronquières natuurlijk.