Madou - Bloedmooi
De Casino, Sint-Niklaas, 9 november 2022
“Dit is onze nieuwe single, die wellicht niet op de radio gespeeld zal worden”, kondigde Vera Coomans ietwat defaitistisch Koude Voeten aan. Toch is het dankzij die radio dat de tot dan toe enige plaat van Madou een paar jaar geleden terug de weg naar de ether vond en dat wij daar die avond zaten. Het is alleen maar hopen dat Madou binnen twintig jaar niet terug herontdekt moet worden, maar zal gelden als toetssteen en vaste waarde in de Nederlandstalige muziek en dat zowel de concerten als de recentste plaat ‘Is Er Iets’ het publiek krijgen dat ze verdienen. In De Casino was dat publiek alleszins muisstil en diep onder de indruk.
U mag gerust weten dat een paar van die spaarzame gitaarnoten en een handvol woorden van Is Er Iets volstonden om ons de tranen in de ogen te doen springen. Dit is van het niveau van Leonard Cohens Famous Blue Raincoat, en Vera Coomans houdt het midden tussen Marianne Faithfull en Marlene Dietrich. Verbijsterend hoe die zang tegelijk fragiel en afstandelijk kan zijn bij het relaas van een verkrachting in Het Doet Geen Pijn en vol ingehouden verdriet en volharding in het leven in Naast Het Bad en Niets Dringt Door.
Madou gaat over verdriet, pijn, afzien, ellende, volhouden tegen beter weten in. Live klinkt de muziek warmer dan op plaat, maar er wordt niet teruggedeinsd om een AKAI-drummachine in te zetten in plaats van de akoestische drums om die kilte en het synthetische en onthechte van de muziek te benadrukken. Hoe dieper je op deze muziek in gaat, hoe dieper hij je raakt. De echo’s van Kurt Weill en Bertold Brecht zijn nooit ver weg; niet alleen de gebalde bewerking van Pirate Jenny maar ook Vannacht (origineel van Rum) sturen ons in die richting. En Wiet Van De Leests keyboardspel op Onderweg – met een hint naar Libertango - moest niet onderdoen voor wat Ray Manzarek presteerde op Alabama Song.
De baslijnen worden trouwens Doors-gewijs meestal waargenomen door de keyboards behalve op de meer radiofähige songs Koude Voeten en Ronquières. Die ietwat vervreemdende discoritmesectie – bij gebrek aan een betere omschrijving - fungeerde prominenter op de eerste plaat, maar het is niet wat Madou nodig heeft voor een single. De spaarzaam gearrangeerde, ijskoude nagels door de ziel als Nachthuis of Gele Schoenen – dat we helaas deze avond niet live hoorden – zouden in een eerlijke wereld moeten volstaan voor eeuwige roem. Helaas.
Als er een verschil is tussen plaat en concert, was het bij Madou wel dat er op de bühne een warmte en jovialiteit was tussen de band- en familieleden onderling en met het publiek, terwijl de platen juist door een eerder klinische klank de vervreemding in de hand werken. Qua arrangementen was er nauwelijks onderscheid en dat hoefde zeker niet. Vader, moeder en zonen De Vos-Coomans en Van De Leest trakteerden het publiek op muziek van internationaal niveau. We kunnen alleen maar hopen dat Myanmar, een nog niet opgenomen song, voorbode is van meer. Met het huidige oeuvre werd slechts een goed uurtje gevuld. Maar in dat uurtje werden we meer geraakt dan in de meeste veel langere optredens.
Madou bracht ongetwijfeld het concert dat ons de laatste jaren het meest naar de strot en de ziel greep, hoe kort het ook was. We kunnen dus niet anders dan aanraden: ga naar Madou kijken in intieme zalen op mistroostige dagen en ga enkel met mensen wier hand u durft vastnemen op moeilijke momenten.