Madlib & Jonwayne - Gezellige grijns

Kunstencentrum Vooruit, Gent, 14 april 2014

Lefto en Democrazy bundelden de krachten om één van de grootste namen uit de hiphopwereld naar Gent te brengen: Madlib. De godfather van Stones Throw Records bracht op zijn beurt ook mooi volk mee: Jonwayne. Een niet te missen avond voor iedereen die zich aangetrokken voelt tot het genre.

Lefto liet de dag van het optreden geen kans onbenut om via sociale media te laten weten dat de Stones Throw-crew aanwezig was in Gent. Er werd zelfs een foto online gevonden waar iedereen in de platenbakken van Musicmania zat te snuisteren. Wat hadden wij graag gezien wat er in die stoffen zakken zat, toen ze buitenkwamen. Dat dagje Gent werd al snel gezellig en dat zou vanavond niet anders zijn.

Het was geen uitverkochte zaal die present tekende in de Vooruit. Daar had het prijskaartje misschien wel iets mee te maken. Tickets waren voor 29 euro beschikbaar aan de avondkassa. Een peulschil voor de echte liefhebbers, maar twijfelaars en studenten zullen na het zien van die prijs toch thuis gebleven zijn. Nu heeft een niet uitverkochte zaal ook zijn voordelen. Op gebied van dansruimte en wachttijd aan de bar alleen al. Eventuele ergernissen werden dus al snel onder de mat geveegd.

Lefto, onze Belgische hiphopconnaisseur, deed waar hij goed in is: het publiek opwarmen met fijne plaatjes. Hier en daar zag je in het publiek een paar liefhebbers zelf het initiatief nemen om een versje te produceren voor hun vrienden. Het mag dus duidelijk zijn dat de zaal vol zat met enthousiastelingen.

Jonwayne is een echte doe-het-zelver uit California. Bekend als producer, bracht hij eind 2013 het alom bejubelde ‘Rap Album One’ uit. In het eerste deel van het optreden kregen we dan ook enkel instrumentale nummers te horen. Het smaakte, die mengeling van elektronische beats die galmden alsof ze van mijlenver kwamen met samples, die bij iedereen een glimlach deden verschijnen.

Toen de beat van Pusha T’s Numbers On The Boards viel, kregen we voor het eerst ook veel handen in de lucht te zien. Het was ook in dit nummer dat we voor het eerst de stem van Jonwayne hoorden. De man heeft de flow van MF Doom, het postuur van Action Bronson en – vergeef me de vergelijking – het stemtimbre van Biggie. Toch tijdens zijn optreden. Op het album was het ons nog nooit opgevallen, maar misschien laten we ons te veel meeslepen in het moment.

Terloops vroeg hij iemand van het publiek om die rotgsm nu eens even in zijn broekzak te laten. Deze man wou duidelijk de volledige aandacht van het publiek. Toen hij met een handdoek over het hoofd naast de draaitafels ging zitten, beseften we dat we aan het  genieten waren van de laatste momenten. Een geslaagde passage, en met het nodige handgeklap en yeeaaah-geroep een ideaal voorprogramma.

Madlib begon zijn set stroef. Behalve voor de mensen op de eerste rij, was het voor niemand duidelijk dat hij er nu aan begonnen was of dat Lefto nog zijn pauzeset afrondde. We vroegen ons ook luidop af wat de bedoeling was van een podium als dat helemaal niet gebruikt werd.

Qua platenkeuze mochten we niet morren. Madlib nam ons mee op een reis doorheen het hiphoplandschap. We hoorden g-funk, funk, disco, soul en uiteraard een beetje jazz. Eigen materiaal wisselde hij af met hedendaagse nummers (Danny Brown,…) en om de sfeer erin te houden gooide hij er af en toe een classic tussen. Meer mag je van een dj-set eigenlijk niet verwachten. Maar toch was het moeilijk om de aandacht erbij te houden. Dat krijg je natuurlijk, als je een zaal volsteekt met fanatiekelingen, die graag over muziek praten. De set werd al snel achtergrondmuziek.

Spierpijn in de armen en krampen in de benen kregen we er niet van, maar toch gingen we met een gezellige grijns terug huiswaarts.