Madeleine Peyroux - Vintage Peyroux voor makke zaal
De Roma, 14 februari 2025
Madeleine Peyroux is spaarzaam met nieuw werk: negen studioplaten op bijna dertig jaar. Een tsunami aan opnames kan je dat niet noemen. Doorgaans vinden we op die albums interessante covers van boeiende songwriters, die ze een hoogst persoonlijke op een intelligente mengeling van jazz, blues, folk gebaseerde lezing meegeeft en die daardoor vaak een nieuwe, onverwachte insteek aan het uitgekozen nummer schenken. Door de jaren heen is er meer eigen werk in het repertoire geslopen, doorgaans samen met anderen geschreven. En ook dat mag er zijn. In 2024 bracht ze de negende uit: ‘Let’s walk’. Sinds februari van dat jaar trekt ze er de wereld mee rond en die tournee brengt haar twee keer naar België: naar de Roma in Antwerpen en naar Gent Jazz.
Begeleid door het tweekoppige combo Jon Herington op gitaar en Barak Mori op (contra)bas opende Madeleine Peyroux voor een quasi volgelopen Roma erg stijlvol met Fun Out of Love. Het zou een avond worden met een flinke greep uit het nieuwe materiaal en af en toe een scheut ouder werk. Maar oud of nieuw, bij Peyroux speelt dat geen rol: ze valt altijd terug op die fameuze, persoonlijke mix van blues-, folk- en flink wat jazzelementen in de composities of bewerkingen van klassiekers.
Find True Love was een eerste nummer uit de nieuwe plaat 'Let’s Walk'. Een nummer op een folkschema, maar dat werd, zoals steeds bij Peyroux, handig verstopt. Een jazzy versie van Don’t Wait Too Long werd opgedragen aan het publiek. Een mak publiek dat Peyroux ondanks aanmaningen amper los kreeg. Het dient gezegd: de rustige arrangementen, het gezapige tempo van het concert, de ideale setting met de late relaxte fourties-sfeer van de zaal en misschien ook de winterse temperaturen buiten de zaal zetten al niet aan tot veel feestgedruis. Maar toch, tot veel meer dan beleefd maar gemeend applaus en af en toe een kreet uit de zaal kon onze singer - meer dan zomaar een songwriter trouwens - het publiek niet verleiden.
How I Wish, ook uit de nieuwste worp, zou zo op een American Songbook-compilatie kunnen en dat Blues For Heaven een beschaafde bluessong zou worden lag al in de titel besloten. Van het coverfront alleen maar goed nieuws: de verwachte Dance Me To The End Of Love was met Half the Perfect World haar eerbetoon aan ladiesman Leonard Cohen. Voor de rest ook veel Franse covers. Niet verwonderlijk voor iemand die van Parijs houdt, er gewoond heeft en er straatzangeres is geweest. J’Ai Deux Amours van landgenote Josephine Baker, La Javanaise van Gainsbourg als ultieme bis om het concert af te sluiten en een best mooie versie van Brels Voir Un Ami Pleurer, in Belgische zalen een gegarandeerde pleaser.
Nog een blik nieuw werk passeerde in allerlei versies: een bluesy Showman Dan, een authentiek en sober Nothing Personal, een met een knipoog naar de Mexicaanse mariachi gebracht Me And The Mosquito, Please Come On Inside met een subtiele mondharmonica van Jon Herrington en als afsluiter een aanstekelijk en gospelend Let's Walk.
Madeleine Peyroux heeft haar best gedaan in de Roma. Op de repertoirekeuze en vertolking was weinig af te dingen. Ze bracht wat men van haar kan verwachten en ze deed dat goed. Jammer dat de zaal zo lauw reageerde. Of ligt dat ook een beetje aan Peyroux’ muziek? Als het iets warmer is buiten, kunnen we daar misschien eens over discussiëren?