Mad About Mountains - Een beetje Amerika uit Limburg
Muziekclub N9, Eeklo, 18 januari 2015
De liefhebbers van de betere Belgische americana waren afgelopen zaterdag welkom in Muziekclub N9. De limburgse band Mad About Mountains rond Piet De Pessemier, onder meer ooit gitarist bij Monza en de man achter Krakow, tekende er namelijk present. Met de knappe plaat ‘Harlaz’ onder de arm wisten ze bovendien een grote schare fans aan te trekken.
Humo’s Rock Rally-finalist Byron Bay mocht de avond openen. Na hun deelname aan de Rock Rally en na hun DIY-toer door Spanje hebben de heren blijkbaar allesbehalve op hun lauweren gerust. De groep ging duidelijk aan de slag met de opmerkingen en tips die ze links en rechts kregen en is zich meer en meer aan het ontbolsteren.
Reeds gekende nummers als Do You Wrong, Goldfish en Collide kregen subtiele upgrades die ervoor zorgden dat ze meer body kregen. De covers Jesus Etc. van Wilco, You van Das Pop en Girl In The War van Josh Ritter zijn ook nooit zomaar covers, maar krijgen steeds een eigen stempel. Afsluiten deed de groep met single God Only Knows die, live nog meer dan in de studioversie, vooruitgestuwd wordt door de drums.
Mad About Mountains trapte zijn set af met My Little Lady en liet daar al onmiddellijk zien wat het in zijn mars had. Een sobere solo met gitaar, mondharmonica en zang, die zachtjes openbloeide tot een melancholische full-bandsong inclusief trombone, beloofde meteen het beste.
De set was een mooie selectie van songs uit de nieuwe plaat ‘Harlaz’ en de titelloze debuutplaat. In Best Friend kwam de link met Neil Young voor het eerst zeer expliciet naar voor. Er zijn mindere artiesten om de mosterd bij te halen. De groep weet duidelijk zijn inspiratiebronnen goed te kiezen want in You Know was het Fleet Foxes-gehalte dan weer uitermate hoog. De harmonie in samenzang tussen De Pessemier, Bassiste Myrte Luyten en gitarist Davy Jansen was bij momenten betoverend mooi.
Where The Man Waits zorgde voor de opzwepende, vrolijke noot. Het deed ons spontaan even de koude winter vergeten. Zagen we daar trouwens ook niet iemand een "move-ke" maken?
De coverkeuze van de groep lag steeds in het verlengde van de eigen nummers, wat geenszins wil zeggen dat De Pessemier er zich gemakkelijk van afmaakte. The Way It Will Be van Gillian Welch ontpopte zich meer dan het origineel van een schoon sober liedje tot een heuse rocker met een glansrol voor gitarist Davy Jansen. Inspiratiebron The Band passeerde ook in de set met The Weight. De song week niet veel af van het origineel, maar naast De Pessemier namen ook Jansen en Luyten elk een strofe voor hun rekening.
Prijsbeest van de avond was ongetwijfeld Hurts. Met zijn droevige aanhef en ondertoon wellicht ook de meest emotionele song van de avond. Het nummer kende een trage opbouw, maar eindigde in een fantastische climax.
Het titelnummer van de nieuwe plaat, genoemd naar het bos in Herk waar De Pessemier opgroeide en allerhande kattekwaad uithaalde, was mooi zonder meer, maar werd door de opvallende uithaal in de brug naar een hoger niveau getild tot een tweede topmoment van de avond. Afsluiten deed de band met de Neill Young-song Down By The River goed voor tien minuten onversneden rock ’n roll.
Mad About Mountains klonk live robuuster dan op plaat, maar de muzikaliteit en harmonie werd wel mooi gerespecteerd en in stand gehouden. En zo bracht een groep uit Herk-de-stad, Limburg een klein beetje Amerika mee naar Eeklo, Oost-Vlaanderen.