Macy Gray - Allround

Ancienne Belgique, Brussel, 3 december 2010

Bij het prille begin van een relatie kan je al wat meer verdragen van je partner. Je doet alsof je zijn kookkunsten fantastisch vindt en alsof het een plezier is bij zijn moeder op bezoek te gaan. Zijn rondslingerende onderbroeken gooi je met veel zwier in de wasmand. Maar na verloop van tijd geef je hem op zijn donder voor dat ondergoed, schop je hem uit je keuken en noem je zijn moeder een neurotische bitch. Als hij dan nog bij je blijft, dan heb je de juiste man vast. Wijze woorden van Macy Gray.

Ze had trouwens heel wat te vertellen die avond in de AB: dat ze aan haar comeback aan het timmeren is en daar nieuwe nummers voor geschreven heeft. Maar ook dat plezier maken nog altijd bij de belangrijkste zaken van het leven hoort. Naast de liefde uiteraard. En dat er in België alleen maar mooie, grappige en intelligente mensen wonen... die veel drinken, maar dat vond ze niet erg want: “the more you drink, the better we sound.”

Macy Gray is een figuur. Het lijkt alsof ze haar vingers in het stopcontact gestoken heeft en mocht ze plots het podium opkomen in een bontjas van dalmatiërs, dan zouden weinig mensen daar van opkijken. Maar toch straalt ze iets uit waardoor je haar in een kastje met een hamertje zou willen steken. Voor noodgevallen. Ze is niet alleen bijzonder grappig, ze kan nog eens zingen en performen ook.

Samen met haar pronte en bijzonder enthousiaste backing vocal bracht ze een show om je vingers bij af te likken. Eigen nummers genre I Try, Beauty In the World en The Comeback deden het goed bij het –overigens wat ouder- publiek, maar het was de potige cover van Radioheads Creep die echt naar de keel greep. Ook de remix van Metallica’s Nothing Else Matters, gebracht door Grays sidekick, had oren om vast te grijpen.

De Amerikaanse zangeres houdt klaarblijkelijk wel van covers, want ook Bob Marley, Dee Lite, Rod Stewart en Arcade Fire passeerden de revue. Haar gitarist, die samen met een uitmuntende gospelzangeres ook het publiek mocht opwarmen, kreeg zijn moment de gloire met een interpretatie van We Are The Champions. Elk gitaarminnende persoon in de zaal mocht daarna zijn kinnebak van de grond oprapen.

Macy Gray houdt van zingen, van muziek en van haar publiek. Ze brengt haar nummers met veel overtuiging en is niet verlegen om ook wat show te brengen. Kostuumwissels, verhaaltjes, een menselijke karaokemachine, publieksinteractie, het kon allemaal zonder dat ze daarbij aan geloofwaardigheid moest inboeten. Het podium is haar terrein en dat straalt van haar af.