Machine Head, Hatebreed, Bleeding Through - De puntjes op de 'i'
Vorst Nationaal, Brussel, 9 februari 2010
Het was nagelbijtend afwachten wat de sound zou zijn bij opener Bleeding Through. Hoewel tijdens de eerste songs het geluid nog alle kanten opwaaide, zette de band met For Love And Failing en Revenge I Seek meteen de zintuigen op scherp. De energieke podiumperformance en de muzikaal technisch best te pruimen gitaarloopjes deden daarbij hun duit in het zakje. Toch spijtig dat de keyboards bijna totaal verzopen in de muur van geluid. De band liet het niet aan zijn hart komen. Met Kill To Believe zetten ze een mooie finale in van een optreden dat af en toe wat voorzichtige vonken gaf, maar ook niet meer dan dat. Een kwartier na het optreden van Bleeding Through stroomde de zaal plots vol. Het was meteen duidelijk voor wie een heel aantal fans gekomen waren. Hatebreed behoort nu eenmaal tot de eenzame top in het metalcoregenre en elk optreden van de Amerikanen is een feest. Vanaf opener I Will Be Heard ging het publiek volledig uit zijn dak. Frontman Jamey Jasta geniet zichtbaar van de stomende atmosfeer. Wat elke keer opnieuw opviel was wat voor een stel potige muzikanten de band in de gelederen had. De combinatie van een stampende ritmesectie, ronkende bas en furieuze gitaarlijnen zorgde voor een muzikale pletwals die met klassiekers als Before Dishonor, To The Treshhold en het onvermijdelijke This Is Now een visitekaartje afgaf om u tegen te zeggen. Alleen spijtig dat men niet wat meer songs speelde uit het geweldige coveralbum ‘For The Lions’. Een hele opdracht voor de heren uit Oakland om dat te verbeteren, maar houdt precies dat niet een band scherp? De setlist vertoonde aanvankelijk weinig verrassingen. Na de obligate opener Clenching The Fists Of Dissent, haspelde de band de ene na de andere klassieker af. Dat deden ze in stijl, want songs als Imperium, Beautiful Mourning of zelfs het wat belegen oudje Spine klonken kakelvers. Machine Head had het hart op de juiste plaats en koos voor een evenwichtige balans tussen oud en nieuw materiaal. Opvallend was hoe het publiek bij de oudere songs van ‘Burn My Eyes’ (1994) en ‘The More Things Change’ (1997) wat lauwer reageerde. Misschien had drummer Dave McLain dan toch gelijk toen hij recent in een interview verklaarde dat het tijd was om een aantal oude nummers eens flink op te boenen voor de jongere garde? Een prima idee alleszins, want met Bay Of Pigs, Old en het verrassende Block greep de band uitgebreid terug naar de gouden jaren. Het kippenvelmoment van de avond was de overtuigende versie van de ballade The Burning Red, waar nogmaals werd bewezen dat het geluid in Vorst Nationaal meer dan degelijk was en Machine Head uit vier polyvalente muzikanten bestond. Als kers op de taart kregen de fans een mooie bissectie met Halo en het gelukkig wel luid meegebrulde Davidian uit 1994. Flynn en co verlieten terecht apetrots het podium, want ze bewezen opnieuw dat Machine Head qua attitude en techniciteit een band met ballen was. Nu misschien toch eens stilaan beginnen werken aan dat nieuwe album?
