Maceo Parker - We love you

De Casino, Sint-Niklaas, 26 november 2019

Maceo Parker - We love you

Gek hoeveel mensen na verloop al lieten weten: “Ik was van plan ook te gaan”, terwijl het concert van Maceo Parker in De Casino niet uitverkocht was. Maceo Parker, jawel, de levende koning van de funk (de keizers zijn helaas zo goed als allemaal overleden). De rechterhand van ondermeer Prince, James Brown en George Clinton. De man die de saxofoon niet enkel tot handelsmerk, maar ook tot gewaardeerd muzikaal wapen maakte.

Welnu, beste missers, het was de moeite. Wie ervaring heeft met live funk, weet dat de energizing factor torenhoog is. Want funk is synoniem voor mathematische madness. Niet voor niets dat de eerste drie letters “FUN” zijn. Ogenschijnlijk speelgemak van solerende rasartiesten met vingervlugge lagen van slapping bas, fingerlickin’ gitaar, en vibrerende synthesizergolven. Nooit eerder kreeg een Casino-publiek op een kleine honderdtwintig minuten tijd zoveel noten te slikken.

In de setlist zaten natuurlijk weinig verrassingen. Dat is al jaren zo. Een intro en outro met de riff van Prince' 1999, een uitgesponnen en herhaaldelijke versie van Off The Hook en een handvol covers. Zowel James Brown (Funky Good Time), Michael Jackson (The Way You Make Me Feel), Ben E. King (Stand By Me) als Marvin Gaye (Let’s Get It On) passeerden de revue in de Parker-jukebox. Die laatste vanzelfsprekend in een soft en soulvol downtempo jasje. Maar die voorlaatste nog veel opmerkelijker, vertolkt door nichtje Marlene Parker, in volle Aretha Franklin vocal power. En ja, er was zelfs een tikkeltje Somewhere Over The Rainbow te horen.

En dat alles trok Maceo met alle gemak naar zich toe. Eerst met heel erg welgemikte saxsolonoten, dan weer vocaal rappend of groovend en een derde keer met een stevige dosis tussentijdse humor. Dat laatste om enigszins te maskeren dat dit kwintet de touwen ijzerstrak in handen houdt en speelfouten – naar goede James Brown-traditie – niet getolereerd worden in deze ogenschijnlijk lange jamsessie.

In elk geval bleek de eclectische cocktail van uptempo p-funk, softe soul en zelfs jazzy gospelmusic vrij zwaar verteerbaar voor het publiek, ondanks de move-tutorials die de ceremoniemeester collectief tussenvoegde. De tientallen We love you’s die tussenin volgden en de afwisselende jamsolo’s waarin elk bandlid zijn moment of fame kreeg, gaven wat extra fire. Maar ergens mocht er soms toch nog net iets meer panache doorheen de avond worden gestrooid, zowel on als off stage. Van de andere kant: een rasartiest van zesenzeventig jaar hoeft geen wildebras meer te zijn. Doorleefde kwaliteit verdient altijd respect.

28 november 2019
Johan Giglot