Mac DeMarco - Vitamine D van DeMarco

Ancienne Belgique, 13 november 2019

Mac DeMarco - Vitamine D van DeMarco

We hebben ons al vaak afgevraagd waarom Mac DeMarco geen groter publiek aanspreekt. De man brengt heerlijke, pretentieloze popmuziek en zijn optredens grossieren in een ongeziene doch chaotisch feel good sfeer. Getuige van dat laatste was het optreden van de Canadees op Rock Werchter eerder dit jaar.

Geen kwartgevulde Barn deze keer maar een stinkend uitverkochte Ancienne Belgique. Meer dan tweeduizend opmerkelijke figuren - uw recensent en zijn gezelschap uiteraard meegerekend - zaten vol spanning te wachten op de band terwijl er op de backdrop een loop van oude 'Kuifje'-episodes voorbij rolde.

Een nostalgische trip die snel werd onderbroken toen Mac en z’n gevolg het optreden op gang trapten met een dansbaar On The Level. Een synthlijn uit de duizend en een zwoele groove, meer hadden ze niet nodig om het publiek voor de eerste keer uit de bol te doen gaan. Meteen erna kregen we Salad Days voor onze neus geschoven - in een andere, misschien eerlijkere, wereld gegarandeerd een wereldhit- en zong het publiek al uit volle borst mee.

Dat een optreden van DeMarco vaak de omschrijving nonsensicaal meekrijgt, bleek nog maar eens uit een minutenlang gesprek over Ronnie Coleman. We horen het u al denken: ‘Ronnie wie?’, Coleman dus. De man is één van de grootste bodybuilders allertijden en verscheen net als Kuifje op de backdrop tijdens het optreden. Wat zijn affiniteit is met deze guitige Canadezen of omgekeerd zullen we nooit weten, maar moet dat, vragen wij ons dan af?

Al bij al hadden we niet veel tijd om te filosoferen, want sterke uitvoeringen van topsongs als The Stars Keep On Calling My Name en Cooking Up Something Good brachten ons meteen weer bij de les. Tijdens My Old Man konden we dan weer het kampvuur in de verte horen knetteren, en DeMarco was de enthousiaste scoutsleider van dienst. Hoe een woord als ‘kampvuurmoment’ in deze tijden van Temptation Island toch nog waarde kan hebben.

Even leek de zon te schijnen in de AB en waanden we ons terug in warmere en meer zonnige tijden, want als er één band is die putje winter kan doen voelen als een heerlijke zomerdag is het Mac DeMarco wel. Dat compliment is natuurlijk niet zomaar gekozen, in het massaal meegezongen Ode To Viceroy, weerklonk namelijk het niet mis te verstane statement tegen de winter: “Just trying to let the sun in”.

Door hun bizarre gedrag en voorkomen zouden we bijna vergeten vermelden wat voor een fantastische muzikanten er eigenlijk op het podium stonden. Gelukkig zorgde een verschroeiend Choo Choo ervoor dat elk bandlid zijn moment in de spotlights kreeg. Want naast scout- en bandleider is DeMarco ook conducteur op de meest funky IC-verbinding van de NMBS.

Opvallend genoeg waren er geen zwakke of dode momenten tijdens dit optreden. Al zouden we dat ondertussen niet meer opvallend mogen noemen, de reputatie van de band in acht nemend. Na swingende versies van onder meer Freaking Out The Neighborhood en Rock and Roll Night Club was het moment van de avond aangebroken. Still Together was de afsluiter die elk optreden verdient, DeMarco die zijn vocale kunsten nog een laatste keer tentoonspreid en de band die het nummer laat ontsporen in een uitgebreide jam, alvorens de AB finaal te laten ontploffen.  

De cover van Enter Sandman had wat ons betreft niet gehoeven, maar, net zoals het leven, is geen enkel concert perfect. Toch verlieten we met een overdosis aan vitamine D, de AB en gaan we dankzij de muzikale en menselijke positiviteit van Mac DeMarco de wintermaanden met een glimlach tegemoet.

17 november 2019
Nick Van Honste