Mac DeMarco - Oscarwaardige onzin

Ancienne Belgique, 28 november 2017

Wie Mac Demarco al eerder aan het werk zag, wist dat dit een optreden was dat ze niet mochten missen. Wie de man voor de eerste keer zag, ging naar huis met een verhaal goed voor kleinkinderen. 

Mac DeMarco - Oscarwaardige onzin

Het is vooral wonderlijk om te zien hoe een jongeman met rustige indiesongs als This Old Dog en For The First Time en in een tijdperk waarin Dimitri Vegas & Like Mike sportpaleizen doen vollopen, een bepaald nichepubliek hetzelfde fanatisme kan doen opbrengen voor iets dat oprecht heel mooie muziek is. Mac Demarco is dan ook zo’n artiest die je één keer op een festival toevallig meepikt en vervolgens nooit meer wil missen. Zo’n artiest die je zeven avonden op rij zou kunnen zien en voor wie je vervolgens nog een ticketje zou kopen voor de dag nadien. Gewoon omdat een show van Mac Demarco telkens zo verassend is en een hilariteitslevel bereikt dat honderd keer hoger ligt dan dat van de laatste zaalshow van Alex Agnew.

De onzin die de man gisteren uitkraamde, was Oscarwaardig en hoewel je met alle vijzen die de rest van de bandleden ontbraken gemakkelijk drie IKEA-kasten kon opzetten, klonk de muziek strak en leuk. We kregen Salad Days vroeg in de set. Wie bij de eighties sound van openingsnummer On The Level nog niet helemaal opging in de Mac Demarco-gekte, stond vervolgens toch maar mooi heupwiegend dat “lalala”-refrein mee te zingen.    

Er volgde een gevarieerde set met een overvloed aan stagedivers en vliegende beha’s. Songs die deden denken aan zonnige festivalweides raasden voorbij en hier en daar fantaseerde de band met de soundtrack van Star Wars of dat fantastische intronummer uit Pulp Fiction. Dat Mac Demarco zich niet stoort aan een meezingend publiek liet hij meermaals merken. Het prachtige My Kind Of Woman ging in de categorie ‘meezingers’ met de eerste prijs lopen. Al kunnen wij het ook niet laten om keer op keer op zoek te gaan naar die hoge ‘Lion King’-noten van Together.

Dat je zelf knettergek moet zijn om een tour met Mac Demarco te overleven, hadden we wel verwacht, maar de position switch van Mac Demarco met drummer Joe McMurray sloeg echt alles. Diezelfde drummer die eerder in de set al een presidentiële speech inzette met de boodschap: “We spent two weeks in the UK. It’s just not Europe anymore!”

McMurray is een verschrikkelijke zanger, maar zelfvertrouwen is meer waard dan talent dus voor we goed en wel beseften waar er juist gaande was, waren we Under The Bridge aan het meekwelen in een sfeer die vooral veel weg had van een schaamteloze karaoke-avond. Wat volgde was een medley van rap- en schreeuwnummers die zo lang duurde dat iedereen het stillaan normaal begon te vinden. Demarco vergat gelukkig niet tussendoor het publiek te entertainen met een handenstand en een spreidsprong van de box waarbij wij op zijn minst een enkel zouden breken.

Na veertig minuten muzikale chaos zette Mac geen moment te vroeg voor de laatste keer het refrein van Together in en joeg hij ons nog één keer naar die hoge noten. Mac Demarco is zo’n naam die wij in onze lijst van ‘Artists you must see before you die’ zouden zetten. Als hij in dezelfde vorm is als gisteren in de AB, is dat niets gelogen.    

29 november 2017
Jorik Antonissen