Maanrock in het park - Cactusfestival aan de Dijle

Kruidtuin, Mechelen, 28 augustus 2021

De Kruidtuin, die dit jaar dienst doet als hoofdpodium voor Maanrock in het park, doet ons - en met ons menig muziekliefhebber - meer en meer denken aan het Minnewaterpark in Brugge tijdens het Cactusfestival: een groene oase in de stad, sfeervol feeëriek belicht, één podium met genoeg variatie om iedereen te plezieren. En met een natje en een droogje. Het ideale festivalterrein met ander woorden.

Onze festivaldag startte met elektro- annex funkwizzard Stijn. Die had er zoveel zin in dat hij de show een kwartiertje vroeger startte dan geprogrammeerd stond. Stijn wou gewoon langer kunnen spelen in Mechelen en het al vroeg aanwezige publiek had hier totaal geen bezwaar tegen. Verbazend hoeveel oorwurmen Stijn op ons kon afvuren. Van Sexjunkie over Hot & Sweaty naar Grandaddy en terug. Ondertussen werden The Stooges (I Wanna Be Your Dog, miauwkes), Stevie Wonder, Prince en anderen in de mixer gestopt. En omdat de zomer eindelijk was aangekomen (en gewoon omdat het kon), werd Oya Lélé van K3 door Stijn herwerkt en ons voor de voeten gegooid. Weird, maar wreed plezant.

Van bij de eerste noten van DIRK. leek het een uitgemaakte zaak: de groep had het festivalpubliek al in de achterzak. En totaal terecht in dit geval. Stevige gitaren, bonkende drums en een zanger, die zich de woede uit de ziel schreeuwt, tonnen attitude en songs die staan als een huis. Goed dat we terug iets dichter bij elkaar kunnen komen. Dat helpt. "Maar wat helpt een mens er helemaal bovenop? Een hit spelen", volgens frontman Jelle Denturck. Wat volgde was Hit en een resem andere hits. Toulouse, Fuckup, Komrad Shoes, passeerden allemaal de revue. We hadden er helemaal geen probleem mee.

Tijd voor nog meer hits, want daar grossiert Het Zesde Metaal zeker ook in. Wannes Cappelle en de zijnen waren al vroeg in Mechelen aangekomen en hadden tijdens een lange wandeling ontdekt dat De Bruul wel degelijk bestaat in Mechelen en niet enkel in Monopoly. Reden genoeg om voortaan steeds deze straat te kopen bij een volgend spelletje. En de liefde bleek wederzijds te zijn. Gie, Den Otto En Ik, Ploegsteert of Naar De Wuppe mochten niet ontbreken, maar ook de herwerking Gelijk Hoe van R.E.M.’s Everybody Hurts is een prijsbeest. Met een ietwat weemoedige blik trokken we het park in op naar een nieuwe dag.