Lyenn, Jon Hopkins - Jonge wolven

Stuk, Leuven, 15 februari 2010

Een avond in Leuven met twee jonge, beloftevolle artiesten op het menu: de Brusselse Lyenn en elektronicaheld Jon Hopkins. Een gemeenschappelijke muzikale factor bleek moeilijk te vinden. Of het moet de avond zijn geweest waarop twee vrij nieuwe muzikanten een podium kregen om volledig hun ding te doen.

De meest indrukwekkende van deze twee namen bleek al snel Lyenn te zijn. Samen met vier ronduit schitterende muzikanten speelde hij nummers uit zijn bejubelde debuut 'The Jollity Of My Boon Companion'. Hem een pure singer-songwriter noemen zou de snaak tekortdoen. Hij is veel meer dan dat. Maar wat dat dan weer precies is, daar valt geen touw aan vast te knopen.

Zijn nummers klonken stuk voor stuk zeer intens en bezield. De passie straalde van het podium af. En zo hadden we het graag. Een nummer als Holler deed ons denken aan de dreiging die ook van David Eugene Edwards van Wovenhand uitgaat. Maar op andere plaatsen ging Lyenns stem de hoogte in, zodat we plots even Antony Hegarty hoorden. Die afwisseling en sfeerschepping maakte Lyenn nu net zo uniek.

Een van de zovele hoogtepunten van 's mans set was With Grace Your Temper. Een nummer dat na een subtiele opbouw ontaardde in een kolkend klanktapijt en ons even verweesd achterliet. Geen spek voor ieders bek - zo bleek ook uit de lome reactie van het publiek - maar deze artiest gaat gegarandeerd nog vele potten breken.

Met wat vertraging wegens technisch problemen betrad Jon Hopkins even later hetzelfde podium. Het werd al snel duidelijk dat het merendeel van de zaal voor deze jongeman een kaartje kocht. En niet onterecht: zijn 'Insides' uit 2008 zindert nog steeds na.

Live klonk Hopkins experimenteler dan op plaat. Zijn bassen klonken dieper en gingen door merg en been. Een nummer als Wire kreeg een nieuwe dimensie en werd bijzonder goed onthaald door het publiek. Toch klonk het voor ons soms allemaal net iets te proper en snakten we naar wat ruiger werk.

En dat vonden we toch nog een beetje terug in Vessel, een nummer dat vanaf de eerste pianoklanken het publiek wild maakte. De fantastische, gelaagde opbouw en een uitzinnige climax maakten dit nummer absoluut tot een favoriet.

Toch bereikte Jon Hopkins nooit het niveau van inlandse held Lyenn. Al was het eerder een zaak van appelen met peren vergelijken. Wij waren alvast getuige van een boeiende en intense avond die hoogstwaarschijnlijk nog eventjes zal nagloeien.