Luke Combs - Unieke kans
Ancienne Belgique, 11 oktober 2023
Eén van Amerika's grootste country-artiesten weet ook in Europa elke show binnen enkele minuten uit te verkopen. Dat was ook het geval in de Brusselse Ancienne Belgique. Zoals bands het tegenwoordig wel vaker doen, werden we trouwens getrakteerd op meer dan één topartiest.
Luke Combs weet al enkele jaren de grootste zalen in de VS uit te verkopen. Hoewel dat aan de andere kant van het water enigszins anders ligt, lukt het de man ook om hier de grote zalen vol te krijgen. Eén van de kleinere shows was die in Brussel. Een unieke gelegenheid dus om hem van dichtbij te bewonderen.
Als opwarming had Combs drie goede vrienden bij zich, die ook op zichzelf al goede muzikanten zijn en daarbij ook nog eens (aan) een flink aantal van zijn nummers hebben (mee)geschreven. De drie heren zaten, allen gewapend met akoestische gitaar, op een barkruk naast elkaar en om beurten speelden ze een eigen song. Van Ray Fulcher hoorden we Down On My Window en Anything Like You Dance. James McNair bracht Same Dirt en Partying Degre. En van Drew Parker kregen we Love You Longer en While You're Gone opgediend. Nadat elk van hen drie keer aan de beurt was geweest, speelden ze elk nog een korte versie van een Luke Combs-song, die ze zelf hebben geschreven.
Als tweede act was 49 Winchester aan de beurt, een band waar wij al een flinke tijd naar luisteren. We keken dan ook uit naar deze avond. Chemistry was wat we het eerst voorgeschoteld kregen. Zanger Isaac Gibson zag er met flinke baard en hoed niet per se bijzonder uit (naar countrybegrippen dan), maar zodra deze man de mond opende, had hij ieders aandacht vast. We hoorden het rustige Damn Darlin en een meer naar de blues neigende Hays, Kansas. En met kersverse hit Everlasting Lover werden alle volumeknoppen iets verder open geschroefd. Als kleine verassing kregen we zelfs de nog niet uitgebrachte track I Think I Should've Stayed In Tulsa te horen. Na tien nummers kwam er spijtig genoeg een eind aan de show. Een heerlijke zeskoppige band met als aandachttrekkers het Hammondorgel, steelgitaar en als kers op de taart de unieke vocalen, waar zelfs nog een jodel mee geproduceerd werd. Deze band is live nog beter dan op de digitale kanalen terug te vinden is. Zelfs het opgenomen werk vervaagt bij deze sound.
Maar dan was het echt tijd voor de man van de avond. Met op de achtergrond AC/DC's Thunderstruck verscheen de band op het podium. De zaal ging compleet uit het dak, toen , Luke Combs met de befaamde Amerikaanse red cup in de hand Lovin' On You inzette. Na nog enkele uptempo tracks zoals Hannah Ford Road en Cold As You passeerden een paar van die prachtige ballads. One Number Away is er bijvoorbeeld eentje, dat ons iedere keer weer kippenvel bezorgt, een nummer over het verlangen om je ex-partner in een moment van zwakte toch maar op te bellen. Zowat iedereen heeft dat wel eens meegemaakt.
Voor Love You Anyway werd de steelgitaar tijdelijk ingeruild voor de fiddle, hetgeen de show weer net een andere draai gaf. Na nog een aantal tranentrekkers word toch ook de tijd genomen om de liefde te eren. Must've Never Met You en Beautiful Crazy zijn ook voor Combs extra-speciaal om sinds lange tijd weer eens voor een "kleine" zaal te spelen.
De drieëndertigjarige zanger heeft lang nagedacht over wat hij nu eigenlijk wou doen met zijn leven. Toen hij twaalf jaar geleden zichzelf gitaar leerde spelen, elf jaar geleden een eerste nummer schreef en negen jaar geleden de stap zette om naar Nashville te verhuizen, was alles nog erg onzeker. Desondanks wist hij dat hij, als hij geen muziek zou maken om van te leven, dat alsnog zou doen. Dit was meteen ook het verhaal achter Doin' This.
In het midden van de set werd de band voorgesteld. Zoals vele bands dat doen, speelt elk van de muzikanten dan een kleine solo, maar in de country gaat dat enigszins anders. Drie van de bandleden beschikken namelijk ook zelf over een prachtige stem. Dust On The Bottle van David Lee Murphy, Meet In The Middle van Diamond Rio en When I Was Your Man van Bruno Mars kwamen op die manier voorbij. Ongelooflijk hoeveel talent er in deze groep zit.
Eén van Combs' eerste herinneringen aan muziek was Fast Car van Tracy Chapman, een song, die hij hoorde voorbijkomen, toen hij naast zijn vader in de pick-uptruck zat en die altijd één van zijn favorieten is gebleven. Nu trok hij de stoute schoenen aan en nam hij de song zelf op. Met deze cover heeft hij meteen een eerste topveertighit gescoord.
Met 1,2 Many en Beer Never Broke My Heart werd de avond naar nieuwe hoogten gebracht. Maar tegelijk was dit ook het einde van de show. Of zo leek het toch. De oorverdovende "We want more"-s lokten Combs ende pianist uit de kleedkamers voor een prachtige versie van Better Together. De echte afsluiter van de avond was The Kind Of Love We Make, waarvoor de hele band een laatste keer naar het podium werd gehaald. Maar na het tekenen van enkele vlaggen en petten en het uitdelen van plectrums was het ook onverbiddelijk voorbij.
