Luka Bloom - De Roma als gezellige woonkamer
De Roma, 15 november 2025
“Home is where the heart is”, zong Elvis Presley ooit. Dat zou ook het motto kunnen zijn van Luka Bloom. De man onderging een openhartoperatie vorig jaar en is nu terug. Zijn eerste grote show ging niet toevallig door in De Roma, de muziektempel waar hij al voor de zevende keer te gast was.
En hij kwam niet alleen. Hij bracht vriendin Sabrina Dinan mee. Het is te zeggen: die was al even in het land voor een aantal soloshows, maar toen haar goede vriend Barry Moore vroeg om ook diens voorprogramma te verzorgen in de Roma, zei ze uiteraard niet nee. De zangeres heeft nog maar twee ep's uit, maar staat al decennialang op het podium en niet met de minsten (Jacob Dylan van The Wallflowers, Brendan Benson van The Raconteurs en Declan O’ Rourke). Na een lange pauze van tien jaar, begon ze na corona terug te spelen. En in De Roma werd ze dus aangekondigd door Luka Bloom zelf. Dinan heeft een geweldige stem en goede songs. We kregen er maar vijf van te horen, maar ze beloofde snel nog eens terug te komen. We houden haar eraan!
Na deze korte set was het aan Luka Bloom zelf. Hij rondde in mei de kaap van de zeventig en dat was bijna niet het geval geweest, want de Ierse bard werd een maand aan een ziekenhuisbed gekluisterd. Nu zit hij onder de medicatie, maar dat was er niet aan te merken. Bloom was energiek als altijd en leek vooral ook erg dankbaar dat hij weer eens in De Roma op het podium stond.
Hij trapte de set af met Beloved, de prachtige, tedere, instrumentale opener van recentste plaat ‘The Second Wind’, opgedragen aan de dokters en verplegers die hem zo goed verzorgden. Zoek het album niet op streamingdiensten, want sinds “the long pause”, zoals hij de lockdown noemt, zet hij zijn muziek niet meer online. Wie zijn recente, vooral introspectieve werk wil horen, moet de platen maar kopen. De nummers voor ‘The Second Wind’ schreef hij kort na de operatie. Bij gebrek aan adem werden het korte nummers en soms ook instrumentale, maar dat is niet nieuw. Dat deed hij de laatste jaren wel vaker. ‘Out Of The Blue’ was zelfs een volledig instrumentaal album. Dat daar ook pareltjes tussen zitten, bewees hij met Mountains Of Pomeroy en I Hear You, dat hij oorspronkelijk schreef voor een vriend, die overleed in 2020, maar nu liefdevol opdroeg aan “the queen of the backstage”, Anita, die ondertussen ook niet meer onder ons is.
Het was Luka Bloom ten voeten uit. Hij lijkt wel opgetrokken uit empathie. Zijn muziek zorgt voor verbondenheid. Dat zag je ook in de zaal. Daarin zat een heel divers publiek: ouders met tienerkind, grootouders met een nakomeling, vrienden en vriendinnen, koppels,… allemaal kwamen ze zich laven aan de warme, nog altijd krachtige stem van Bloom en diens eigenzinnige gitaarspel. En uiteraard speelde hij een rits hits, te beginnen met Sunny Sailor Boy langs City Of Chicago, Exploring The Blue, Gone To Pablo, Diamond Mountain en Rescue Mission tot You Couldn’t Have Come At A Better Time, maar alle songs stonden ten dienste van die boodschap van verbondenheid en dankbaarheid voor het leven.
Dat bleek ook uit de bindteksten. Zijn ogen blonken, toen hij herinneringen ophaalde aan die keer in 1995, toen hij moest aantreden na Iggy Pop, die een verpletterend optreden gaf, en hij startte met Sunny Sailor Boy dat meteen door al die jonge mensen zachtjes werd meegezongen. Hij getuigde ook van zijn openbaring, nog maar een paar jaar geleden, toen hij voor het eerst durfde drijven in het water, met de oren onder water. Hij schreef er The Sea Is My Church over. Hij vertelde hoe hij zich terug een twaalfjarige jongen voelde, toen hij (noodgedwongen) tijdens de lockdown urenlang oefende op de gitaar en over hoe hij in april 2023 plots blij was als een kind en The Swallows' Return schreef, toen hij de eerste zwaluwen van dat jaar zag.
“Het voelt aan alsof deze grote zaal een woonkamer is”, zei hij aan het einde van de show. En zo was het ook, al werd hij ook een enkele keer kribbig, toen het publiek begon mee te klappen met de intro van I Am A Bogman (“Als ik een drummer wou, had ik wel Ringo gevraagd”, klonk het schertsend). Het werd hem ruimhartig vergeven. Iedereen was maar wat blij dat de man terug was. Hij zelf niet in het minst. Bisnummer The Man Is Alive (eigenlijk over zijn vader) was zeker niet toevallig gekozen. De "keeper of the flame" vond zijn tweede adem en is alive and kicking. Daar kunnen we alleen maar dankbaar voor zijn.
