Ludovico Einaudi - Emotio Einaudi

De Roma, Borgerhout, 30 januari 2016

Met Ludovico Einaudi (kale kruin, verzorgd grijswit haar met lichte bakkebaarden en een dikke, zwarte bril) haalde De Roma een van ‘s werelds meest bekende modern-klassieke artiesten in huis. Overal waar hij komt of nog komen moet hangt er vrijwel zonder enige uitzondering een bordje “uitverkocht” aan de ingang. Tickets voor dit exclusieve concert waren dan ook bijzonder gegeerd. De passage van de zestigjarige Italiaanse pianist-componist in de Roma (de eerste van twee in ons land) stond uiteraard in het teken van ‘Elements’, Einaudi’s meest recente album, al mocht eerder werk uiteraard niet ontbreken.

De muze zou bepalen met welke bezetting hij aantrad. En Einaudi’s muze prefereerde een vijfkoppige bende muzikanten van wereldniveau rond zich. Een voor zijn doen relatief kleine bezetting, die evenwel maximaal rendeerde. Op en top professioneel zodat de bende van de Italiaan er om klokslag halfnegen aan begon.

Op het grote videoscherm dook tijdens magistrale opener Drop de albumhoes van ‘Elements’ op. Iets daarna toverde hij, onder begeleiding van cello en percussie, Whirling Winds uit zijn vleugelpiano. Opmerkelijk hoe snel de nieuwe nummers zoals het fantasierijke Night zich al tot de Einaudi-canon hadden opgewerkt.

Wie kwam om louter de albumversies te horen, was er aan voor de moeite. De grote sterkte van een componist als Einaudi live is net dat zijn tussen minimalisme (Reich) en bombast balancerende muziek op een podium enorm aan kracht wint. Die opvallende vitaliteit werd visueel nog eens extra in de verf gezet; door her en der subtiel af te wisselen tussen blauwe en rode kleurschakeringen bijvoorbeeld. Einaudi verstaat namelijk als geen ander de kunst van het evenwicht.

Zijn populariteit heeft ongetwijfeld ook te maken met het feit dat hij als geen ander zijn noten en melodieën wikt en weegt. Elke pianotoets doet ertoe, maakt deel uit van een groter, melodieus plan (Petrichor). Deze muziek staat voor rust, voor onthaasting in een steeds jachtigere, competitieve samenleving. Dat maakt Einaudi bijzonder gegeerd als leverancier van soundtracks; maar ook als componist weet hij telkens weer bakens te verzetten.

Zowat het hele ‘Elements’ kwam aan bod, maar er werd ook teruggegrepen naar ouder werk als Walk (uit ‘In A Time Lapse’). Een erg korte wandeling, want Einaudi presenteerde zich het liefst met recent werk. Four Dimensions en het titelnummer Elements klonken live nog een tikkeltje meer melancholisch dan anders.

En dan was het tijd om zijn medemuzikanten een welverdiende rustpauze te gunnen. Zo kregen we halfweg de set een solotussendoortje. Een enkele spot op de met zijn rug naar het publiek spelende Einaudi die zo enkel en alleen voor jou leek te spelen. De vleugelpiano als toevlucht, in goede en kwade dagen. Met Solo leverde hij een een blijvend te koesteren moment tussen artiest en publiek.

Het was heerlijk wegdromen bij Fly of Experience. Maar evenzeer waren er momenten van opgejaagde onrust, zoals tijdens het duidelijk door Steve Reich beïnvloede Ultimi Fuochi. Einaudi experimenteerde ook meermaals en kwam daarbij verrassend krachtig uit de hoek (Life). Meerdere keren waanden we ons zelfs op een rockconcert; in Waterways bijvoorbeeld of het aan Radiohead refererende Logos.

Dit was een weergaloos concert. Twee uur boeide Einaudi het gewillige publiek door zowel de Grote Emoties los te laten in forse, grandioze uithalen, maar ook en vooral door met een uiterst precieze selectie aan pianonoten het publiek danig te ontroeren. Daarmee bond de Italiaanse componist een uiteenlopend publiek van muziekfans aan zich. Een staande ovatie volgde, waarna Einaudi en band zich, ondanks de avondklok, te goed deden aan extatische versies van Divenire en Choros.

Einaudi speelt op 10 mei nog een keer in Bozar. Dat concert is - u raadt het al - uitverkocht.