Ludovici Einaudi - Soezend gelukkig worden
Ancienne Belgique, Brussel, 10 december 2011
De AB-Flex is het ideale decor om minimaal klassiek van het soort dat Einaudi brengt tot haar recht te laten komen. Zachte stoelen, gevatte belichting, perfecte akoestiek, een dankbaar publiek en een eenzaam uitgeschudde piano in het midden van het podium. Ogen sluiten en twee uur lang genieten.
Einaudi is een buitenbeentje. Niet alleen omdat hij als klassiek muzikant moeiteloos rocktempels als de Ancienne Belgique vol krijgt, maar ook omdat hij er je aan herinnerde dat een concert op tijd kan beginnen. Stipt om acht uur wandelde hij het podium op, waarna de zaal twee uur lang van droom naar droom doezelde.
De laatste langspeler 'Nightbook' werd dan wel niet integraal gespeeld, het bleek toch de voornaamste voedingsbron voor het eerste uur. De gejaagde gevoeligheid van Lady Labyrinth werd eerst wat te veel in de baspartij gesmoord, maar kwam er dan op voortreffelijke wijze terug uit toen de melodie octaveerde naar helderder regionen.
Zo werd de eerste helft van 'Nightbook' naadloos aan elkaar geweven, waardoor de sfeer van het album goed boven kwam drijven, daarbij af en toe gebruik makend van het nodige effect op zijn toetsen. Maar het was niet al 'Nightbook' wat de klok sloeg. Met Una Mattina, Ancora, Divenire en het prachtige I Giorni, dat de bissen mee kleurde, werd het publiek rijkelijk verwend. Een reeks klassiekers die hij tussendoor en vooral naar het einde toe bovenhaalde en waar iedereen op weg kon drijven en soezend gelukkig op kon worden.
De belichting ondersteunde de zachte muzikale sfeer met aan elkaar geweven kleurtinten die haast onmerkbaar in elkaar overgingen. Het was knap om de minimale eenvoud zowel in klank als in licht terug te vinden. Op zich leek het allemaal niet veel voor te stellen, maar toch werd er net daardoor een perfecte sfeer gecreëerd. Einaudi zelf leek ook helemaal op zijn gemak. Er kon zelfs een muzikaal grapje vanaf toen hij helemaal op het einde voor de derde keer herbegon met een vervolg op het laatst gespeelde slotakkoord.
De vorige keer dat we Einaudi aan het werk zagen had hij een band bij zich. De ondersteuning van strijkers en tamboerijn zorgden toen voor een pakkende sfeer waarbij het concert van hoogtepunt naar hoogtepunt sloop en je ontroerd en beklijfd achterliet. Solo had Einaudi minder ondersteunende power voorhanden. Er was voldoende intensiteit aanwezig, dat zeker, maar het voelde meer aan als een intieme opeenvolging van het meest recente, aangevuld met het beste uit zijn repertorium. Fijn was dat absoluut, getuige ook de drieledige staande ovatie van het publiek, maar met zijn band erbij hoefde hij voor deze prestatie zeker niet onder te doen.