Lucy Rose - Gebrek aan beleving
Botanique, Brussel, 4 oktober 2015
Het kleine popzangeresje Lucy Rose uit Groot Brittannië stond al voor de vierde keer op het podium van de Botanique sinds ze van onder de vleugels van The Bombay Bicycle Club, waar ze als backingvocaliste fungeerde, is weggevlogen. Maar voor het eerst - en tegelijk ook voor het eerst deze tournee - was de zaal volledig uitverkocht.
Als voorprogramma had de Britse een Duits duo bij zich. Twee kortgerokte zussen, die samen onder de naam Joco muziek maken. De twee zusjes bewezen dat goede muziek helemaal niet complex hoeft te zijn. Een piano, een drumstel bestaande uit twee toms en prachtige samenzang, meer moet dat niet zijn. Meeslepende muziek, die niet zou hebben misstaan in een Duyster-playlist.
Met een dik, Duits accent wisten ze ons te vertellen dat hun debuutalbum ‘Horizon’ was opgenomen in de legendarische Abby Road Studios, met producer Steve Orchard, die ook al werkte met Sir Paul McCartney. Maar een grotere verwezenlijking was misschien wel het nummer Winter, waarin het duo bewijst dat Duits ook zacht en breekbaar kan zijn. Joco, onthoud de naam, als je van prachtige luistermuziek houdt.
Toen Lucy Rose opkwam en de tonen van Like An Arrow inzette, leek het podium van de Rotonde plotseling extra groot. Een klein meisje met een grote gitaar, die meteen haar stem naar grote hoogte stuurde. Met nummer twee van de set, Cover Up, ging het er meteen een stuk steviger aan toe. Maar echt overtuigend was het niet. Het ontbrak aan scherpe kantjes om te kunnen zeggen dat het bezwerend werkte. Met Watch Over vond Lucy en haar band dan toch een betere balans tussen de zachtheid van haar stem en de iets hardere, muzikale invulling. Al bleef het toch allemaal een beetje snel afgehaspeld.
Middle Of The Bed leek dat rijtje rustig verdergezet te worden. Tot er in de bridge eindelijk iets spannends gebeurde. De vierkoppige band verzamelde zich rond de drumkit en voor het eerst leek ook het publiek er zin in te hebben. Maar voor we de kans kregen om te enthousiast werden, was het nummer alweer voorbij. Gemiste kans.
Wat volgde was op het randje van slaapverwekkend. Het klonk allemaal te goed, te gepolijst. Nergens was er een extra hook, nergens net dat tikkeltje meer. Er had bij momenten evengoed een cd-speler op het podium kunnen staan. Je had het verschil waarschijnlijk niet gehoord.
Uitschieter was Shiver, het enige nummer van de avond dat je rillingen bezorgde. Daarin bewees Rose dat haar stemtimbre indrukwekkend is. Zo zacht, zo fragiel dat - moest het kunnen - je je er in zou wentelen als in een dekentje voor het haardvuur; om even de hele wereld te vergeten. Maar daarna vervlakte het concert snel weer naar een ongeïnspireerd afhaspelen van de verdere setlist. Zonder laagtes, maar vooral zonder hoogtes.
Lucy Rose tourt zonder merchandise, omdat ze het “mental” vindt dat ze eerst haar eigen cd’s met haar eigen geld van haar label moet kopen om die vervolgens te kunnen verkopen. En wie kan haar ongelijk geven? De strijdlust, waarmee ze dat meedeelde, hadden we ook gezien willen hebben in haar concert. Want over de hele lijn genomen was het allemaal een beetje plat. Iets meer beleving bij poging vijf graag.