Lucky Came To Town - Een mooie avond vol pure, muzikale verwennerij
GC De Wildeman, 30 oktober 2025
Lucky Came To Town was in GC De Wildeman in een erg gulle bui. De band zou er de nieuwe plaat komen voorstellen, maar de uitverkochte zaal kreeg veel meer dan dat.
De tien songs van ‘The River Knows My Name’ besloegen namelijk nog niet de helft van de volledige setlist. Die klokte, bisnummers inbegrepen, af op goed anderhalf uur musiceren op hoog niveau, waarbij tweeëntwintig songs de revue passeerden. Het zestal bestaat intussen namelijk tien jaar en bracht eerder al vier knappe (live) ep’s uit. We kregen bijgevolg niet alleen alles van de nieuwe plaat te horen, maar ook de onmisbare songs uit de vorige ep’s én ouder werk van Rain Dog, de naam waaronder frontman en liedjesschrijver Kim Van Weyenbergh voor Lucky Came To Town geruime tijd het land en de wereld rondtrok. Een handvol goed gekozen covers tot slot bood ook nog een inkijk in de invloeden van de band, die zichzelf het etiket Americana opkleeft, maar de mosterd ook bij country, folk en blues haalt.
De albumvoorstelling vond niet toevallig plaats in De Wildeman, want Kim Van Weyenbergh groeide op in Herent en in Leuven. De set kon dus ook niet beter beginnen dan met het toepasselijk getitelde Home Ground en met My Love Is True, twee songs die tien jaar geleden al op zijn Rain Dog-plaat stonden, en in ’22 werden hernomen op de uitstekende Lucky-ep ‘December Sessions’. Als er ooit sprake zou zijn geweest van plankenkoorts, dan was daar dan al niks meer van te merken. De klank zat van bij het begin goed, de band speelde ontspannen en bezield, de stemmen waren duidelijk goed gesmeerd, en het enthousiaste publiek zorgde voor een warm onthaal.
Al snel viel op dat er vooral veel fans en kenners in de zaal zaten, want ook het erg catchy Hold Back Time, Ghost Of The Mississippi (halve finalist van de International Songwriting Competition) en de geweldig mooie John Prine-cover Angel Of Montgommery mochten rekenen op een welgemeend (herkennings)applaus. Met Coal Blues - een donkere, beklemmende song over een Italiaanse migrant die in ons land het Grote Geluk opzocht, maar tragisch aan zijn einde kwam tijdens de mijnramp in Marcinelles - werd een eerste keer het hoofdstuk ‘The River Knows My Name’ aangesneden. Op de plaat maakt dit nummer al een verpletterende indruk, maar deze live-uitvoering vonden we nog straffer. Hetzelfde gold trouwens voor Oh, Loretta, het pakkende verhaal over een onfortuinlijke vrouw die hunkert naar liefde, maar het slachtoffer wordt van partnergeweld.
Maar het is niet al kommer en kwel in het universum van Kim Van Weyenbergh, vocaliste Annemie Moons, gitarist Wouter Grauwels, toetsenman Dimitri Laes, bassist Joost Buttiens en drummer Bart Steeno. Als bij toverslag gooiden ze hierop de sfeer meteen om, en werd de zaal in vuur en vlam gezet met het opwindende trio Ain’t No Blues, Even Now en Soulfire. Het autobiografische New York City Nights sloot het eerste rondje nieuwe nummers af, waarna de band weer even in het verleden dook met een cover van Beyond Love (van de Amerikaanse songschrijver Eugene Ruffolo, die nog meewerkte aan het Rain Dog-album), het vurige Ramblin’ Man (opgedragen aan Ramblin’ Jack Elliott, de country- en folklegende die ooit zoveel indruk maakte op de piepjonge Kim Van Weyenbergh, dat hij besloot om zelf ook gitaar te gaan spelen) en Wagon Wheel, een nummer met een opmerkelijke geschiedenis: het refrein werd meer dan vijftig jaar geleden gecomponeerd door Bob Dylan, country- en bluegrassartiest Ketch Secor schreef er een kwarteeuw later de strofen bij en nam het op met zijn band Old Crow Medicine Show.
Wie zich afvroeg wat die viool daar de hele tijd stond te doen tussen Van Weyenbergh en Moons in, werd hierna van zijn twijfels verlost. Voor de volgende tris nieuwe liedjes werd immers Katrien Bos het podium opgeroepen om mee te fiedelen in de mooie ballad Lone Wolf (Howling At The Moon), het ijzersterke Going Back en het lichtvoetige Come Dance, waarin ze de degens kruiste met een jazzy piano. Met Jersey Giant van Tyler Childers (een vaak gecoverde song, die gek genoeg nooit door de man zelf op plaat werd gezet) en een puntgaaf Hands On The Wheel, de recentste single van de plaat, zat de reguliere set erop.
Uiteraard volgde er nog een bisronde. In veel gevallen lijkt dit veeleer een opgelegd nummertje, maar in De Wildeman hadden zowel de band als het publiek oprecht nog zin in meer. Eerst kregen we Kim Van Weyenbergh solo en akoestisch te horen met Reason To Believe, een nummer uit ‘Nebraska’ van zijn grote held Bruce Springsteen. Zijn bewondering voor The Boss gaat blijkbaar zo ver dat hij er openlijk voor uitkwam dat de volgende song, Green River Banks, een (wat ons betreft zeker geslaagde) poging was om zelf iets te schrijven in de sfeer van Springsteens ‘The Wild, The Innocent And The E Street Shuffle’-album.
Het laatste woord was voor één van zijn andere idolen, Tom Waits, voor wiens Rains On Me vocale ondersteuning werd gevraagd aan (en gekregen van) het dankbare publiek. Een mooi moment, en vooral een geslaagd orgelpunt op een fijne avond vol pure muzikale verwennerij.
