Lucinda Williams - Doorbijter

De Roma, 18 januari 2023

“You can’t rule me”, stond er in grote letters op de T-shirts van Lucinda Williams, die aan de ingang van De Roma werden verkocht. Een betere lijfspreuk voor de dame in kwestie valt moeilijk te bedenken. Noch het gebrek aan erkenning, noch het leven an sich (ze kreeg in november 2020 een beroerte en herstelt nog steeds) kregen haar klein. Respect is wel het minste wat ze verdient.

Het was duidelijk dat het voorprogramma met de nodige zorg was gekozen. De met country geïnjecteerde Americana van L.A. Edwards paste bij de hoofdact als een hoed bij een cowboy. Als je dan ook nog eens een akoestische cover brengt van Townes Van Zandts If I Needed You, kan je nog weinig misdoen hier te lande ('Broken Circle Breakdown', iemand?). Maar desondanks wist de band met amper vijf nummers zowat de hele zaal voor zich te winnen. Niet kwaad voor een support act.

Met respect smeer je geen boterhammen en Lucinda Williams’ stem leek relatief weinig hinder te ondervinden van die medische problemen en dus blijft ze touren. In De Roma was ze vergezeld van vaste band Buick 6, die de mix van Americana, blues en country naadloos tot een consistent geheel smeedden. Zelf schuifelde ze voorzichtig naar het plekje aan de microfoon, terwijl ze door een roadie voortdurend werd bijgelicht. Een gitaar om de nek behoorde niet tot de mogelijkheden, maar op haar T-shirt stond er wel eentje afgebeeld. Als om te zeggen: het muzikale beest roert zich nog steeds.

Uiteindelijk zou ze zowat twee (!) uur op dat podium staan en leek ze er na de twee vaste bisnummers (respectievelijk Pale Blue Eyes van Velvet Underground en Neil Youngs Rockin’ In The Free World) amper van weg te slaan. Ze slofte naar de zijbeuk om de intussen daar aanbelande fans persoonlijk te begroeten en enkele handjes te schudden. Op dat ogenblik was dat publiek helemaal op kookpunt geraakt en stroomde de adrenalline door de met de nodige grijze haren gevulde zaal.

Mooi was ook dat ze de meeste songs van toelichting voorzag zodat je je als luisteraar helemaal kon inleven in de songs. We maakten op die manier kennis met allerlei figuren uit de liedjes van deze grande dame. Van de West Memphis three (uit het schitterende West Memphis) tot zowaar Tom Petty (waarvoor ze Stolen Moments na diens dood schreef). Ook Springsteen passeerde nog de revue. Omdat ze bewondering had voor de manier waarop hij - zelfs hij - er niet voor terugschrok om het spook depressie aan te kaarten. Dat spook dat door Big Black Train verpersoonlijkt werd. En uiteraard mocht Memphis Minnie (de schitterende cover van You Can’t Rule Me) niet ontbreken. Trouwens, het moest niet altijd bloedserieus te zijn: ook de voorliefde voor cajun food kwam ruimschoots aan bod.

Je zou haast nog vergeten dat Lucinda Williams verantwoordelijk is voor een hele catalogus aan nummers, waarin Americana op meesterlijke wijze gecombineerd wordt met blues en country en waarin zelfs streepjes jazz te ontwaren zijn. Wat dat betreft verwijzen we graag naar Shake Your Hips, dat werd uitgebouwd tot een weelderig huis om dan weer te worden gedeconstrueerd tot de essentie om tenslotte helemaal anders te worden gerenoveerd. Maar we stippen even graag Drunken Angel of het fantastische Joy aan, waarbij het wel leek of ze persoonlijk de ziekte, die haar lijf had ondermijnd, wilde te kijk zetten (“I don’t want you anymore / You took my joy”). Desalniettemin leek ze absoluut vastberaden om zich niet klein te laten krijgen.

Respect dus voor een doorbijter van de taaiste soort. Dat ze nog lang moge doorgaan (en dat zal echt wel).