Lucinda Williams - Mishmash met stevige brokken
Ancienne Belqique, Brussel, 28 januari 2016
Ruim twee jaar geleden stond Lucinda Williams ook op het podium van de AB. En net als toen was die ook deze keer flink volgelopen. Met deze tournee wilde ze haar nieuwe plaat ‘The Ghost Of Highway 20’ voorstellen. Business as usual, zou men al vlug kunnen denken. Forget it. Williams trad vorige maandag aan met een jonge, splinternieuwe band, Buick 6, en speelde daarmee bij momenten de pannen van het dak.
Het concert kwam wat aarzelend op gang met een stevige, maar niet helemaal overtuigende versie van Protection. Crescent City gaf al meer vertrouwen en vanaf de klassieker Drunken Angel, traditiegetrouw opgedragen aan Blaze Foley en in zijn spoor nog een hele rits te vroeg ontvallen songwriters, zat het concert op snee.
Tijd voor de meer recente nummers. West Memphis – "En dat ligt in Arkansas", vertelde Lucinda er met zin voor geografie bij – werd door Buick 6 flink aangezet. Hetzelfde gold trouwens voor Bus To Baton Rouge, ook al ingeleid met een heel verhaal.
Williams was trouwens de ganse avond lang erg spraakzaam en voelde zich duidelijk op haar gemak. Dat kwam, vertelde ze zelf, omdat ze haar tekstbladen voor zich had staan en zich zo op haar zingen kon concentreren. Niet meteen het meest sterke argument, maar Williams vaarde er wel bij.
De titelsong uit haar nieuwe plaat ‘The Ghost Of Highway 20’ bracht ze akoestisch net als Look At The World. "Mooi", noteerden we in ons notitieboekje. En ook het onvermijdelijke Lake Charles bleef na een zoveelste uitvoering toch overeind.
Nadien kwam Buick 6 weer meehelpen. En dat deden ze met overtuiging. Vooral leadgitarist Stuart Mathis wist van aanpakken en gaf de songs een flinke rockinjectie. Zo eindigde Are You Down met een prachtige solo, die de zaal in duizelende vervoering bracht. Daarvoor had het publiek in Dust nog kennis kunnen maken met de poëzie van daddy Williams, kennelijk een vage beatnickdichter en verantwoordelijk voor het feit dat de jonge Lucinda zowat het halve Amerikaanse schrijversgild thuis had zien voorbijtrekken.
Met een handige mix – a mishmash zoals ze het zelf noemde – van ouder werk (Change The Locks) en iets minder oud werk bouwde Willams een finale met voldoende body en bezieling om onder een staande ovatie de coulissen in te trekken. Ze kwam nog terug voor drie bissen, prees de zaal en bedankte het publiek hartelijk en vertrok.
Dit was misschien geen onvergetelijk concert maar het stond wel garant voor een aangename avond. Williams heeft met het inhalen van Buick 6 een meesterlijke zet gedaan. Tot over enkele jaren, Lucinda !