Lucinda Williams - Schoon en eerlijk

Ancienne Belgique, 10 juni 2013

Een druk weekend kondigde zich aan. Alicia Keys, Neil Young, een kwalificatiematch van de Rode Duivels op weg naar Brazilië en daarbij nog een nieuwe passage van Lucinda Williams in de AB. Een mens moet af en toe kiezen. Niettemin was de AB aardig volgelopen voor Lucinda en de aanwezigen zouden er allerminst spijt van krijgen.

Zonder enige poeha wandelde Williams met haar twee begeleiders het podium op en slingerde meteen een stevige muzikale mep de zaal in: Can’t let go. Van bij de eerste maat stond deze opener als een huis. De vettige slide van Doug Pettibone deed aan David Lindley denken en kleurde, voor zover nodig, het nummer.

Pettibone betekent trouwens voor Williams min of meer wat David Lindley voor Jackson Browne is: een hoog getalenteerde side kick die aan elke song een extra dimensie kan geven. In elk geval de toon was gezet voor een volle avond knappe muziek vanuit het hart en met wat een stem!

De doorleefde versies die Williams neerzette van Pineola en Blue zorgden regelrecht voor kippenvel. Een echt uppieconcert is het echter helemaal niet geworden. Williams is geen hypochonder maar beleeft de minder leuke momenten van haar leven – laat ons zeggen – bijzonder intens. Haar therapie: een song schrijven! We vinden het niet uit, ze vertelde het zelf voor ze Hard Time Killing Floor Blues van Skip James coverde.

Later in de set volgde nog River Man van Nick Drake, een andere gepatenteerde treurwilg die dit ondermaanse ondertussen al een tijdje bewust voor bekeken heeft gehouden. Daarvoor had ze ook al Drunken Angel – weer zo’n gem uit haar all time succes ‘Car Wheels On A Gravel Road’ waaruit ze uitgebreid zou graaien tijdens het concert – opgedragen aan twee tragisch overleden kompanen, Blaze Foley en Townes Van Zandt.

Een zekere sympathie voor marginaliteit is Williams niet vreemd maar dat verbaasde intussen al niemand meer in de zaal: Concrete and Barbed Wire en Those Three Days illustreerden dat tot in de perfectie. Verdere hoogtepunten: waar moet ik beginnen? Misschien bij Essence. Dat kreeg een zalige outro mee van Pettibone die even later een heerlijk uitgesponnen versie bracht van Blessed. En toen waren we al bij de bissen waar Lucinda uitfreakte met het onweerstaanbaar gospelende Get Right With God.

Dat was het ongeveer, ruim twee uur intens en authentiek concert door een grote en nog steeds eerlijk klinkende artieste met een schitterend oeuvre waaruit ze in Brussel met hart en ziel hoogtepunt na hoogtepunt aan elkaar reeg.