Lucinda Williams - Dronken sprookje
Openluchttheater, Deurne (Antwerpen), 12 juli 2009
Op de dag dat sommige provincialen het gele vaan met de zwarte leeuw - een oervlaams beest - uithangen, was het erg moeilijk kiezen tussen concerten. Een sterk programma op Cactus, Madonna op Werchter, Mama's Jasje op Sinaai-dries óf Lucinda Williams in het Rivierenhof. Om er maar enkele te noemen. Onze resolute keuze voor muzikale integriteit leidde ons naar het Openluchttheater, voor een zeer sterke schrijfster en vertolkster van countrysongs.
Buick6, de begeleidingsband van mevrouw Williams, speelde een rondje "name that tune" om zichzelf en het publiek wat op te warmen. Ze brachten een goed half uur instrumentale countryversies van onder meer No Surprises van Radiohead of een flardje Billy Jean; dat soort dingen. Goeie muzikanten, plezier op het podium, een klank tussen Twin Peaks en Pink Floyd, en een fijne drumsolo op wasmachinetrommel, vuilbak en cymbalen, maar toch niet zo heel veel meer dan gewoon een opwarmertje.
Met Lucinda Williams weten we het nooit helemaal zeker. Ze lijkt en klinkt altijd wat dronken, verwaaid en moe, en deze keer leek ze toch echt wel een paar nummers nodig te hebben om in de juiste sfeer te komen. Well Well Well werd nogal routineus afgehaspeld.
Een eerste herkenningsapplaus was er voor Concrete & Barbed Wire, en Williams leek er een beetje in te komen. Zo was Blue ronduit pakkend. Maar helaas bleef dat de enige echt betoverende song van de set. Geen slecht woord over Out of Touch of Drunken Angel, naar onze bescheiden mening zowat de sterkste songs uit haar oeuvre, maar de inspiratie ontbrak toch een beetje.
Zelfs toen Williams vertelde dat ze optreden in een park wel sprookjesachtig vond, en eraan toevoegde dat haar optreden in een kasteel in een bos in Duitsland nóg sprookjesachtiger was, wisten we niet goed of we het echt moesten geloven. Interactie met het publiek was er wel, en te oordelen aan de T-shirts en cowboyhoeden heeft Lucinda Williams bovendien een trouwe aanhang.
Na een goed gekozen afwisseling van doorzopen kroegballades en countryrock werd de set afgesloten met Joy, Righteously en de AC/DC-cover It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll). De muzikanten mochten zich nog eens laten gaan en het publiek kwam ook in beweging.
Als enige bisnummer bracht Williams solo op akoestische gitaar haar doorbraakhit Passionate Kisses. Een paar minuten lang hoorden we weer waarom we dit optreden wilden meemaken: sterke, sterke songs.
Op het oude continent is countrymuziek nooit echt populair geworden, en we hebben dan ook weinig ijkpunten. Volgens mensen die het zouden moeten kunnen weten (de Grammy-jury, bijvoorbeeld) is Lucinda Williams zowat het sterkste wat de countrymuziek te bieden heeft.
Wat haar songs betreft, kunnen we zeker volgen. Die zijn immers prachtig. Maar qua performance zijn we toch wel zeker dat het beter kan. Want twee erg goedgespeelde songs maken een ietwat routineus optreden niet goed.