Lucinda Williams - Beautiful losers

Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008

Lucinda Williams won ooit een Grammy voor zowel beste vrouwelijke singer-songwriter als beste vrouwelijke rockartiest en is dan ook geen onbekende in de muziekwereld. Haar songs werden gecoverd door o.m Bettye Lavette en Tom Petty. Ze heeft een aantal uitstekende cd’s op haar palmares, o.m. ‘Car Wheels on a Gravel Road’ en 'Essence'. Kenmerkend voor het laatste album, ‘Live @ The Fillmore’ is de hardere aanpak van Lucinda en band.

Na zijn uitstekende album ‘Separate Ways’ waren de verwachtingen hoog gespannen voor openingsact Teddy Thompson, de zoon van Richard en Linda. Op cd zijn de muzikale bijdrages van vaderlief en de vocale steun van Rufus & Martha Wainwright bepalend voor de songs. En daar wringt live dan ook meteen het schoentje. 

Teddy beschikt weliswaar over een warme stem maar de technische bagage ontbreekt om de songs live een meerwaarde te geven.Teddy’s gitaarspel beperkt zich tot de gewone akkoordenreeksen en is te weinig gevarieerd om te blijven boeien. Als hij volgende keer zijn vader of een stevige groep meebrengt, willen we hem graag een nieuwe kans geven.

Lucinda Williams had er vanavond duidelijk zin in en ze vroeg dan ook goedgemutst aan het talrijke publiek of de klank in de zaal even goed was als op het podium. We antwoordden bevestigend: zelden klonk de AB beter.

Vanaf de openingssong Ventura was het vrij duidelijk dat de leadgitaar een hoofdrol zou opeisen. Energieke, strakke solo’s vormden een perfecte ondersteuning voor Lucinda’s vocals. Voeg daarbij een strakke ritmesectie en je hebt een concert waar je de energie van kon voelen op het podium en in de zaal.

Lucinda Williams heeft niet bepaald wat je een mooie zangstem kan noemen en ze zingt ook geen lieftallige liedjes; haar favoriete onderwerp zijn stukgelopen relaties en hoe een mens daar al mee om probeert te gaan. Of zoals ze zelf zei bij het nummer Drunken angel: "Another one fucked up! I have a soft spot in my heart for bad boys. Beautiful losers I like to call them." De manier waarop haar rauwe stem als met een botte bijl, maar toch vlijmscherp doordringt tot de essentie der dingen, is evenwel adembenemend mooi en ontroerend. De tristesse van nummers als Fruits of my labor, de vastberadenheid van Changed the locks of de woede die uitging van Joy lieten niemand onberoerd.

Met het nummer What if kregen we alvast een voorsmaakje van het nieuwe album West dat begin 2007 in de platenwinkel komt te liggen – we kunnen nauwelijks wachten om de rest van de plaat te horen. Als eerbetoon aan de roots van haar muziek bracht Lucinda nog het nummer Disgusted van Lil' Son Jackson om te laten horen waar ze de mosterd vandaan gehaald heeft. Toen ze haar akoestische gitaar ruilde voor een Fender Telecaster kreeg het concert nog een stoot adrenaline die tot de laatste rij in de zaal voelbaar was.

Het einde van het optreden was een beetje verwarrend. Lucinda verdween even van het podium voor wat een pauze leek, maar kwam dadelijk terug en speelde nog het melancholische Over time en Still I long for your kiss.  Toen ze daarop al het laatste nummer Get right with God aankondigde en het publiek spontaan verzoekjes op haar begon af te voeren, reageerde Lucinda Williams met: "Are we taking a vote here? In my country we haven't had much luck with that lately." Het werd uiteindelijk I lost it, waarna ze van het podium verdween en niet meer terugkeerde voor bisnummers, blijkbaar omwille van curfew. Jammer ! Het 90 minuten durende concert was voorbijgevlogen en het publiek had er duidelijk nog zin in.

Sommige fans waren ietwat teleurgesteld omdat het rustiger werk weinig aan bod was gekomen, maar wij kunnen enkel hopen dat de organisatoren van Werchter, Pukkelpop, Cactus en andere festivals aanwezig waren. Wat ons betreft mag Lucinda binnenkort staan schitteren op alle grote festivals.