Luc Van Acker speelt ‘The Ship’ - Emotioneel eerbetoon
Ancienne Belgique, Brussel, 19 februari 2012
Met een aflevering van Belpop kreeg hij eindelijk de aandacht die hij verdiende, maar dit optreden in het kader van de REWIND-reeks moet voor Luc Van Acker toch het summum geweest zijn. En dat bleek ook toen hij zijn emoties niet meer de baas kon. Of hoe mooi een eerbetoon aan een groot artiest toch kan zijn.
Tegenwoordig geeft Luc Van Acker les aan de PHL, maar vijfentwintig jaar geleden maakte hij een mijlpaal in de Belgische popmuziek: ‘The Ship’ was een baanbrekend album, dat aantoonde dat tegendraadse popmuziek ook dansbaar kan zijn, dat je funk en Afrikaanse ritmes kan laten rijmen met rock, en dat je niet uit de VS of Engeland moet komen om eigenwijze muziek te maken. ‘The Ship’ is ons eigen ‘Remain In Light’. En dat is iets om bijzonder trots op te zijn.
De Ancienne Belgique had een nautisch karakter gekregen. Het podium was opgetuigd als – wat had u dan verwacht? - een schip waarvoor kapitein Luc Van Acker zijn inmiddels achtentwintig jaar oude koers had uitgestippeld. Als voorprogramma werd de film ‘Querelle’ van Rainer Werner Fassbinder getoond (maar dan wel zonder geluid). Dat dat geen toeval was, zou blijken toen Van Acker bisnummer Each Man Kills The Thing He Loves (onder meer van Gavin Friday & The Man Seezer)samen met Ad Cominotto en Anna Domino in een wat rommelige versie bracht en mooi liet overgaan in een uitgeklede versie van Zanna. Hij droeg het nummer namelijk op aan de film (waarin het trouwens ook voorkomt).
Maar het was eerder dat de emoties hoog oplaaiden. Met een intro op viool, die met behulp van een sampler mooi uitwaaierde, en percussie werd een avond aangekondigd die voor heel wat aanwezigen een trip langs memory lane betekende, maar uiteindelijk zo veel meer in zich had. Toen die verschrikkelijk funky en aanstekelijke baslijn van The Ship werd ingezet (met bassist Geert Maesschalck in een schitterende hoofdrol), betekende dat al meteen storm op zee. De hele zaal ging meteen en met plezier kopje onder in de woeste golven van deze grotestadsfunk.
Van Acker, op platformzolen en uiteraard uitgedost in marineblauw (inclusief streepjes-T-shirt), daagde het publiek daarna al meteen uit om de oerkreten van Rain mee te brullen. En dat publiek ging daar uiteraard graag op in. Bijzonder leuk was trouwens hoe Van Acker zijn verleden overliep aan de hand van een passagierslijst met daarop onder meer zijn collega’s van Arbeid Adelt en Revolting Cocks, maar ook radiomaker Gust De Coster en de maker van de Belpopdocu, die hij stuk voor stuk en voor zover aanwezig, letterlijk in het spotlicht zette. Jean-Marie Aerts werd dan weer uitgenodigd zijn unieke gitaarwerk boven te halen voor een gastoptreden tijdens het fantastische Feels Like Love.
Dat Van Acker een rasperformer is, bleek tijdens een nummer als Wild And Angry, waarbij zijn gezicht boekdelen sprak. Ook The Wild Life was zo’n hoogtepunt, dat hij trouwens samen met Van Jets-frontman – en voor de gelegenheid achtergrondzanger – Johannes Verschaeve, aan stukken reet. Eigenlijk kent de plaat slechts weinig dipjes en dat bleek vanavond des te meer.
David Rhodes (ook vanavond op gitaar), Jean-Marie Aerts, Anna Domino, Al Jourgensen, Dave Allen, … De lijst van grote namen waarmee Luc Van Acker ooit samenwerkte is eindeloos. Maar vanavond gold voor die laatste enkel: “Never gonna be another day like this” (uit Heart And Soul). Want dit was een unicum, zoals er nog weinig zullen volgen.