Loverman - Impulsief zijn loont

Concertzaak, Mechelen, 23 november 2023

Ooit waren we jong, durfden we een concert uit te kiezen op basis van enkel maar een flard muziek. Tegenwoordig zijn we ouder en bedeesder, kiezen we zorgvuldiger. Behalve in dit geval dus.

Want we kenden Loverman enkel van Would (Right In Front Of Your Eyes) een paar keer te hebben gehoord. En toch bevonden we ons in Concertzaak, Mechelen, waar ze James De Graef konden strikken voor hij de grote podia zal veroveren. Bij nader inzicht is het een klein wonder dat we niet meer van de man gehoord hadden, want ze slaan er je werkelijk mee om de oren.

Floris Francis Arthur was eveneens een min of meer nobele onbekende. Ook al kregen we toevallig deze week diens plaat in de digitale brievenbus en konden we het niet nalaten om toch eens te piepen. Dat hij ooit bij Team William het mooie weer maakte, bracht bij ons bovendien herinneringen boven van een kartonnen regenboog met fans die over de Pukkelpopse golven zweefde.

Maar hier geen golven, enkel een eenzame man die in Mechelen het naar eigen zeggen eerste echte optreden in deze vorm gaf. Van zenuwen leek hij alvast weinig last te hebben. Met elektrische of akoestische gitaar en af en toe met elektronische percussie uit een doosje als achtergrond maakte hij het publiek tot het zijne door hen stil te krijgen waar nodig, maar ook door hen mee te doen zingen en ervoor te kiezen “het mooiste Vlaamse nummer ooit”, Ik Ben Zo Eenzaam Zonder Jou bijzonder intiem te coveren. Wij hoorden er soms Bright Eyes (In Drive Me Sane met name) in terug, maar toch vooral die magere man met het kortgeschoren hoofd en de streepjestrui. Komt goed, FFA, komt helemaal goed.

Dat het optreden van Loverman andere koek ging zijn, werd al voor het optreden duidelijk, toen De Graef samen met zijn soundengineer met een ladder door het publiek waadde om een apparaatje aan één van de lichtbalken te bevestigen. Het hobbelpaard en de visuals, die op de zwarte achtergrond geprojecteerd werden – “Die hebben we een paar dagen geleden nog opgenomen” - gaven nog meer aan dat dit een performance zou worden, eerder dan “gewoon maar” een optreden.

En die verwachting werd eigenlijk nog overtroffen. Want Loverman zette de toeschouwers wiegend op het hobbelpaard (en de ambient openingstrack recht uit de gsm van de protagonist) schaakmat, gebruikte de monitor als spreekgestoelte door hem op de kant te zetten, dook meermaals in de zaal op zoek naar backingvocals, die dan later in dezelfde song werden verwerkt, danste als een uit de kluiten gewassen ballerina over het podium of schakelde van poeslief naar pisnijdig in een oogwenk en in dezelfde song (het eerder genoemde Would).

Hij gebruikte de akoestische gitaar, die hem met een eenvoudige koord om de nek hing, of de elektrische piano, die een beetje in een hoekje weggedrumd stond, om zichzelf te begeleiden, maar evengoed deed hij het met alleen maar een deuntje uit de gsm. Zo spinde hij het hier schier eindeloze Differences Aside uit tot een heel epos, dat ergens leek te eindigen, maar dan toch weer werd aangezwengeld. De inleiding tot Another Place en het schitterende Call Me Your Loverman leken trouwens respectievelijk op piano en gitaar ter plaatse geïmproviseerd. Alsof hij van elk optreden iets unieks wil maken. Het publiek smulde ervan met volle teugen.

“Toevallig heb ik nog een bis voorbereid”, liet Loverman zich langs de neus weg ontvallen, toen hij na een korte pauze terug het podium op kwam. Het was een intense, bijzonder gevarieerde versie van het ruim een eeuw oude After You've Gone dat op de piano helemaal naar eigen hand werd gezet door het tempo aan te passen. De stoel belandde uiteindelijk in de coulissen, alsof die eraan moest geloven omdat het optreden op zijn einde liep.

De toeschouwers bleven verbouwereerd achter, zich nog niet realiserend dat dit misschien één van de weinige keren zou kunnen zijn dat ze dit fenomeen in een dergelijk zaaltje hebben kunnen zien. Het moge duidelijk zijn dat het soms loont om impulsief te zijn.