Love Like Birds, Caroline Smith - Pretentieloze schoonheid

N9, Eeklo, 7 maart 2013

Ladies Night, vrijdagavond in de gezellige Muziekclub N9, want deze avond staat een dubbelconcert gepland. Op het programma de Gentse Love Like Birds en de Amerikaanse Caroline Smith. Love Like Birds begint in Vlaanderen meer en meer naam te maken. Caroline Smith van haar kant is reeds goed ingeburgerd in de VS. Hier is dat nog niet het geval, want dit is pas haar eerste tour in Europa. De vrouwen namen het heft duidelijk in hun fluwelen handen.

Caroline Smith heeft met haar vaste begeleidingsband The Good  Night Sleeps reeds drie goed onthaalde albums uit en heeft in de VS reeds zeven "national tours" op haar palmares staan. Ze schrijft knappe songs die ze zelf omschrijft als neo-folk. In Eeklo had ze enkel bassist Jesse Schuster bij zich, voor de gelegenheid op contrabas.

Ze begon haar set met Half About Being A Woman, ironisch genoeg een song over afscheid nemen. Door de akoestische setting viel de soberheid van de sound meteen op. Daardoor werd de heldere stem van Caroline Smith weliswaar nog meer in de verf gezet.

Ze haalde zelf aan dat ze geen pure liefdesliedjes schrijft, maar eerder "I did love you-songs". Met She Ain’t Got It speelde ze naar eigen zeggen bijna een liefdesliedje. De samenzang met Shuster was perfect en naar het einde toe klonk alles zelfs behoorlijk vrolijk en euforisch. In het nummer Buy Me nam de contrabas het voortouw. Smith liet zich van haar meest soulvolle kant horen en deed ons spontaan even aan Beyonce denken.

Met nummers als Lack Of Height, Animal en Calliope nam ze de hele zaal op sleeptouw. We hoorden een zangeres die perfect de sfeer van haar songs weet te pakken. Met haar zuivere stem kan ze van stil en lieflijk perfect uithalen naar luid en emotioneel, en dat soms binnen een zin.

Met Closing The Doors wou ze, naar eigen zeggen, wat lichtheid in haar optreden brengen. Het is een song  over onderweg zijn en je werd er inderdaad instant vrolijk van.

Afsluiten deed ze met de Beyonce-song Why Don’t You Love Me. Op zich zeer bevreemdend, aangezien we Smith even daarvoor nog met haar vergeleken. Het was een perfecte afsluiter. Zowel de begeleiding, de zang en zelfs de rap zaten er boenk op. Smith was het publiek zeer dankbaar en vice versa. Een zeer geslaagde eerste kennismaking heet dit.

Elke De Mey is met Love Like Birds bekend sinds ze 'Vi.be On Air' op Studio Brussel won in 2012 met Heavy Hearts én in diezelfde periode op Radio 1 aan bod kwam met Manic. In de N9 werd ze geruggesteund door Benne Dousselaere op contrabas en Jinte Deprez (Balthazar) op viool en percussie.

Beginnen deed ze  helemaal solo en breekbaar met  Drink Up. Met zo veel schoonheid wist ze het publiek meteen stil te krijgen. Oscar werd ingezet met vogelgezang en vanaf het moment dat De Mey inviel, droop de melancholie er vanaf.

Ondanks het feit dat er slechts drie muzikanten op het podium stonden, wisten zij tijdens walsje Manic toch een naar Love Like Birds-normen behoorlijk rijk geluid te produceren. Het nummer kreeg bovendien een indrukwekkend mooie coda aangemeten.

Tristesse primeerde dan weer in het breekbare Cold Ground. Het strijkarrangement met viool en contrabas versterkte dit gevoel nog.

Elke De Mey speelde ook 2 nieuwe nummers: het ene solo en het andere rustig kabbelend op contrabas en shakers. Beide songs klonken alvast veelbelovend voor de ep die in het najaar zal volgen.

Voor het nummer Cowboy George ging het tempo even de hoogte in en werd de gitaar aan de kant gezet. Het catchy nummer werd door vingergeknip, contrabas en tamboerijn begeleid en dreef op de warme stem van De Mey.

Met een handklap-loop werd Sailor Boy ingezet en die loop bleef de leidraad doorheen het volledige nummer. In de refreinen zorgde de samenzang met de begeleidingsband voor een melancholisch vreugdemomentje.

Eindigen deed de groep met het wondermooie radiohitje Heavy Heart. Elke De Mey zuchtte en fluisterde de tekst. In het refrein zorgden de backings en het orgeltje voor een dreigende, sacrale sfeer. Dit was de perfecte afsluiter van een perfect optreden. Love Like Birds kwam, zag en kreeg de volledige N9 muisstil. Dit was fluisterpop op zijn best: pretentieloos en emotioneel.