Los Campesinos! - Remmen los
Botanique, Brussel, 19 maart 2010
Steeds weer als Los Campesinos! zijn tomeloze energie uit de boxen katapulteert, lijkt het of de Apocalyps om de hoek staat te wachten. Het tempo waaraan dit gezelschap zijn songs de wereld in stuwt is hallucinant. Logisch dus dat een dergelijke band ook op een podium garant staat voor gensters en vonken.
Aan het prille begin van hun carrière stond het (toen nog) zevenkoppige Los Campesinos! in de Witloof Bar met als voorprogramma Vampire Weekend. Maar zoals Gareth Campesinos (elk bandlid heeft nu eenmaal dezelfde achternaam aangenomen), zanger en tekstschrijver van de band, al met de nodige ironie liet vallen: wie heeft sindsdien nog van hen gehoord? Intussen hadden de Schotten de Rotonde wel doen vollopen.
Hun voorprogramma kiezen ze tegenwoordig zelf. Ook voor Copy Haho was het de laatste show van een Europese tournee. En dat moest uiteraard gevierd worden. Bassist Richard Scott zocht al meteen de laatste rij van de zaal op, daarbij het publiek opensplijtend zoals Mozes dat deed met de Rode Zee.
Hun muziek was eveneens energiek, puntig en uitgekiend. Zanger-gitarist Joe Hearty en leadgitarist Stuart McIntosh leverden heroïsche gevechten en drummer Rikki Will gaf zich tot de laatste, zilte zweetdruppel. Heerlijk om te zien hoe zo’n jong bandje zich uit de naad werkt. En blijkbaar konden de heren er niet genoeg van krijgen: tijdens het bisnummer van Los Campesinos! stonden zij op de voorste rij en ging de bassist zelfs nog crowdsurfen.
Zelf had Los Campesinos! niet meteen de eenvoudigste weg gekozen. Inleiding Heart Swells 100-1 en I Just Sighed. I Just Sighed, Just So You Know zijn niet meteen de meest dansbare nummers van de laatste plaat, maar werden desondanks als opener gebruikt. Dat niet iedereen na een lange tournee even fris meer zat was klaarblijkelijk enkel bij die eerste nummers zichtbaar. Naarmate de set vorderde, groeide ook het energieniveau en enkel Gareths stem liet het dan bij momenten nog afweten.
Met Death To Los Campesinos! werd al een eerste stroomstoot gegeven, maar echt los kwam de groep pas vanaf There Are Listed Buildings waarna het enkel nog crescendo ging. Uitschieters waren daarbij Documented Minor Emotional Breakdown #1 dat overvloeide in een pittig My Year In Lists.
En dan hebben we het niet eens over het feestje dat werd opgezet toen You! Me! Dancing! weerklonk. Even leek het of een minuscule aardbeving de funderingen van de Rotonde op de proef stelde.
Met The Sea is A Good Place To Think Of The Future werd nog even naar adem gehapt om ons dan finaal te doen verzuipen in een alles verzwelgend Sweet Dreams, SweetCheeks, waarna de band even verdween om nog een spetterende finale in te zetten waarbij de band met uit zondering van drummer Ollie en violiste-toetseniste Harriet in het publiek postvatte en daar met Broken Heartbeats Sound Like Breakbeats inclusief het aftellen in het Frans alle remmen los gooide.
Los Campesinos! hadbereikt waarvoor het gekomen was: de Rotonde doen ontploffen. Als de Apocalyps dan toch moest komen, konden we die met een gerust hart tegemoet gaan.